Maandag 6 april 2020
Het is de gewone, dagelijkse
routine: de wekker die om 6u30 gaat, het bezoek aan de badkamer en de
garderobekast, een klein ontbijtje, de ochtendkrant erbij. Mijn kinderen slapen
nog. Zij hebben wel vakantie.
In gewonere tijden zouden we een
uur of twee geleden vertrokken zijn naar de luchthaven. Het zo lang geleden
geplande reisje naar Rome. Wij drietjes. Eindelijk nog eens samen weg.
Maar het zijn geen gewone tijden.
Het zijn coronatijden voor iedereen. Geen Rome voor ons en geen vakantie voor
mij dus. Ik ruim de ontbijttafel af en rij naar school. De straten zijn leeg. Ik
voel me een indringer in de slapende stad. Het is 7u45 als ik de voordeur van
de school opendoe. Er staat een papa met mondmasker en zijn twee kinderen te
wachten. Hij zegt: ‘ik ben te vroeg, ik wacht wel tot 8u00’. Ik lach en zeg dat
dat echt niet nodig is. De kinderen glippen binnen, ze hebben al het
automatisme om meteen naar de refter te stappen. De grote, lege refter… In
gewone tijden is die gevuld met lachende, taterende kindjes, die vol
verwachting uitkijken naar een nieuwe schooldag. De leegte van de refter valt
als een zwaar deken over deze twee kinderen. Ik geef ze een schouderklopje. Het
helpt niet. Ze zijn dit zo beu. Het wegvallen van de routine, de structuur van
een schooldag, de juf en meester, de zwem- en turnles, het voetballen tijdens
de speeltijden, zelfs de moeilijke rekensommen. Als de meester, die vandaag
samen met mij de noodopvang doet, binnenstapt, fleuren ze even op. Ik hoor het
belletje aan het onthaal en ga kijken. Een gehaaste mama, die zich
verontschuldigt omdat ze geen tijd heeft, haar shift begint over een half
uurtje. Haar dochtertje loopt op me af, snottebel aan haar neusje, ze legt verlegen
haar handje in mijn hand. Nog voor ik dag kan zeggen is haar mama al verdwenen.
‘Kom’, zeg ik, ‘we gaan naar de andere kindjes’. Ze knikt. Ze is blij. Kleuters
wennen zo snel aan dit soort situaties. Ik ben stiekem een beetje jaloers.
De rest van de dag is goed gevuld
en toch saai. Het is koud hier en dat komt niet door de temperatuur maar door
de leegte en de stilte. Het is dag 1 van de vakantie. Het zullen twee lange
weken worden. Op de speelplaats treuren de duiven en huppelt een ekster…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!