zaterdag 5 december 2015

Zwaaien


Ze zwaaide met elke vezel in haar kleine lichaampje. Het moest duidelijk zijn dat ze het echt meende.

Haar vader stapte terug in de wagen, deed zijn gordel om en reed weg. Hij was gehaast en zwaaide niet terug. Keek hij nog in de achteruitkijkspiegel? Dan had hij gezien hoe zijn dochtertje daar stond, netjes op de stoep, met haar felgekleurde boekentas op haar rug. Heel haar wezentje gericht op hem. Haar papa die haar aan het eind van de straat had afgezet en nu wegreed. Rechtstreeks de file in. 

Ze zwaaide tot hij uit het zicht verdwenen was. En zelfs dan nog zwaaide ze, voor de zekerheid, even verder. Krachtig, overtuigd en vol liefde. Langzaam liet ze haar armpje zakken. De wagen was om de hoek verdwenen. Opgeslorpt door het verkeer. Ze schudde haar boekentas wat zodat de riempjes weer goed zaten en draaide zich om. Daar was de school. Enkele uurtjes maar. En dan zag ze hem terug.

Voetje voor voetje liep ze neuriƫnd door de straat. Bij de schoolpoort draaide ze zich nog even om en staak haar handje op.

'Dag, papa, tot straks!'