dinsdag 18 maart 2014

De laatste vlucht


Het vliegtuig was weg. Gewoon verdwenen. Niemand begreep het. Hoe kan zo een groot toestel zomaar van de radar verdwijnen en onvindbaar blijven? Je zou toch denken dat de technologie in dit tijdperk ver genoeg staat om het snel op te sporen? Niet dus. Het vliegtuig was weg. Het leek wel opgelost, verdampt, opgegaan in het niets.

Elke dag hoorde je wel iets op het nieuws: een goed voorbereide kaping, in zee gestort, geland op een verlaten eiland, … Alle mogelijkheden werden afgegaan. Maar het bleef een feit dat zo een enorm gevaarte niet onopgemerkt ergens naar toe kon vliegen, laat staan ergens te landen zonder dat men wist over welk vliegtuig het ging. Want dat kon de huidige technologie wel.

Beelden doken op van de piloten, van sommige passagiers. Een vrouw, die wanhopig op zoek was naar de liefde van haar leven, zat op het vliegtuig. Ze ging haar geluk in het buitenland zoeken. Geluk is relatief, denk je dan. Mensen werden geschetst, mogelijke misdadigers werden opgespoord, maar niets leidde tot een oplossing. Het vliegtuig was weg en het bleef een raadsel  hoe dat zomaar kon.

Moest ik me schuldig voelen? Ik denk het niet. Vijftig jaar was ik nu. Opgegroeid in een goed gezin. Zoals het hoorde ontmoette ik een leuke vrouw, kochten we een huis, kregen we kinderen. Het geluk duurde niet lang. In ieder geval niet lang genoeg. Ik kwam er al vlug achter dat ze me bedroog. Met mijn beste vriend nog wel. Kan je je inbeelden hoe idioot ik me voelde toen iemand eindelijk het lef had om het me te zeggen? Toen was het al bijna twee jaar bezig. En ik, ik wist van niets, ik leefde verder en dacht dat ik gelukkig was.

Ze ruïneerde me, de scheiding was een hel. Ik was terug alleen, zag de kinderen bijna niet meer, was mijn huis, dat ik met eigen handen gebouwd had, kwijt. En ik was failliet.  Het was toen pas dat ik merkte dat de wereld anders in elkaar zat dan ik dacht. Liegen en bedriegen hoorde er blijkbaar bij. Iedereen deed het. Ik ging een andere relatie aan, maar ook dat werd een flop. Hoewel ze me graag zag, zag ze ook een andere man graag. Het deed me veranderen.  Ik gooide mijn leven om en leefde roekeloos en zo goed als emotieloos. Spijt of schuld kende ik niet. Vrouwen waren er om een nacht mee door te brengen. Of, als ze geld genoeg hadden, om het wat langer vol te houden en wat leeg te melken. Meer was het niet.

Maar gelukkig was ik niet. Hoewel ik dat verdrong, begon het toch te knagen.  Ik besefte dat ik misschien wel hulp nodig had. De verbittering vrat mijn ziel op. Langzaamaan geraakte ik gedegouteerd van mijn eigen persoonlijkheid. Veel kon ik niet meer doen. Ik had mezelf zo in een bepaalde richting geduwd, dat ik nog weinig krediet had. Men moest mij niet meer. En ik werd vijftig jaar. En vooral ongelukkiger.

Dagenlang piekerde ik over een nieuw leven. Verhuizen? Alles achterlaten en opnieuw beginnen? Het sprak me wel aan. De laatste vlucht. Misschien kon ik onderweg mijn verbittering wel lossen en kon ik alsnog gelukkig worden. Ik maakte plannen, schuimde het internet af, maar kwam niet veel verder. Teveel schulden stonden in de weg. Ik kon zelfs geen vliegtuigticket kopen…

Die nacht kreeg ik een idee. Er zouden vast en zeker nog mensen zijn zoals ik. Mensen die weg wilden, die opnieuw wilden beginnen. Gewoon alles achterlaten. Geen banden meer met het verleden. De verkoper in mij kwam terug boven. Ik had een geweldige ingeving! Pen en papier kwamen boven en ik kribbelde een ontwerp van mijn advertentie. Een uurtje later was ik tevreden.
Het duurde niet lang of ik maakte op strategische plaatsen voorzichtig reclame voor mijn initiatief. Zou het succes hebben? Het zou me heel wat werk kosten en ik moest vooral erg voorzichtig zijn, maar ik ging ervoor.

Mensen konden bij mij terecht voor een ticket naar hun nieuwe leven. Het kostte hen slechts 1500 euro.  Daarvoor kregen ze een vliegtuigvlucht naar een onbekende bestemming, waar ze helemaal opnieuw konden beginnen. Met de verzekering dat ze officieel zouden verdwijnen: geen gegevens meer terug te vinden. Iedereen zou vermist worden en na een paar jaar zouden alle passagiers als overleden verklaard worden. Ik zorgde voor valse paspoorten, ging op zoek naar handlangers en was maanden zoet met mijn voorbereiding.

Maar het had succes. De aanvragen stroomden binnen. De betalingen ook. Ik was meteen verlost van al mijn schulden en financiële problemen. Op korte tijd was het vliegtuig volgeboekt. Mijn plaats had ik als eerste gereserveerd.
En toen was het zo ver. Het vliegtuig vertrok die dag. Enkel de piloot en copiloot waren op de hoogte en hadden ook hun ticket betaald. Het zag er goed uit. De passagiers waren rustig. Ze wisten wat er op het spel stond. Toen de laatste passagier door de gate ging was het aan mij. Maar ik kon het niet. Ik blokkeerde. De stap was plots te groot. Ik belde naar de piloot en zei dat hij mocht vertrekken. Alle instructies waren gegeven. De voorbereiding was waterdicht. Hij had me niet nodig. Ik keerde me om en bleef vanuit het gebouw kijken hoe het vliegtuig naar de startbaan taxiede en daarna opsteeg. Honderden mensen vertrokken, op weg naar hun nieuwe leven. Niemand zou nog van hen horen of hen terug zien. Ik stak mijn hand op, had de neiging om even te zwaaien, maar ook dat lukte niet.

Helemaal verward ging ik naar huis. Mijn bankrekening zag er nu bijzonder goed uit. Het gelukgevoel bleef echter uit. Ik gooide de sleutel op de tafel, ging in de zetel zitten en zette de tv aan. Snel daarna viel ik slaap. Een eindeloos lange, droomloze slaap. Niet veel later werd het nieuws bekend: Boeing verdwenen. Zoekacties begonnen. Geen enkel signaal meer. Ik glimlachte flauwtjes, nam pen en papier en begon aan de volgende advertentie…