Het vliegtuig was weg. Gewoon verdwenen. Niemand
begreep het. Hoe kan zo een groot toestel zomaar van de radar verdwijnen en
onvindbaar blijven? Je zou toch denken dat de technologie in dit tijdperk ver
genoeg staat om het snel op te sporen? Niet dus. Het vliegtuig was weg. Het
leek wel opgelost, verdampt, opgegaan in het niets.
Elke dag hoorde je wel iets op het nieuws: een goed
voorbereide kaping, in zee gestort, geland op een verlaten eiland, … Alle
mogelijkheden werden afgegaan. Maar het bleef een feit dat zo een enorm
gevaarte niet onopgemerkt ergens naar toe kon vliegen, laat staan ergens te
landen zonder dat men wist over welk vliegtuig het ging. Want dat kon de
huidige technologie wel.
Beelden doken op van de piloten, van sommige
passagiers. Een vrouw, die wanhopig op zoek was naar de liefde van haar leven,
zat op het vliegtuig. Ze ging haar geluk in het buitenland zoeken. Geluk is
relatief, denk je dan. Mensen werden geschetst, mogelijke misdadigers werden
opgespoord, maar niets leidde tot een oplossing. Het vliegtuig was weg en het
bleef een raadsel hoe dat zomaar kon.
Moest ik me schuldig voelen? Ik denk het niet.
Vijftig jaar was ik nu. Opgegroeid in een goed gezin. Zoals het hoorde
ontmoette ik een leuke vrouw, kochten we een huis, kregen we kinderen. Het
geluk duurde niet lang. In ieder geval niet lang genoeg. Ik kwam er al vlug
achter dat ze me bedroog. Met mijn beste vriend nog wel. Kan je je inbeelden
hoe idioot ik me voelde toen iemand eindelijk het lef had om het me te zeggen?
Toen was het al bijna twee jaar bezig. En ik, ik wist van niets, ik leefde
verder en dacht dat ik gelukkig was.
Ze ruïneerde me, de scheiding was een hel. Ik was
terug alleen, zag de kinderen bijna niet meer, was mijn huis, dat ik met eigen
handen gebouwd had, kwijt. En ik was failliet.
Het was toen pas dat ik merkte dat de wereld anders in elkaar zat dan ik
dacht. Liegen en bedriegen hoorde er blijkbaar bij. Iedereen deed het. Ik ging
een andere relatie aan, maar ook dat werd een flop. Hoewel ze me graag zag, zag
ze ook een andere man graag. Het deed me veranderen. Ik gooide mijn leven om en leefde roekeloos
en zo goed als emotieloos. Spijt of schuld kende ik niet. Vrouwen waren er om
een nacht mee door te brengen. Of, als ze geld genoeg hadden, om het wat langer
vol te houden en wat leeg te melken. Meer was het niet.
Maar gelukkig was ik niet. Hoewel ik dat verdrong,
begon het toch te knagen. Ik besefte dat
ik misschien wel hulp nodig had. De verbittering vrat mijn ziel op. Langzaamaan
geraakte ik gedegouteerd van mijn eigen persoonlijkheid. Veel kon ik niet meer
doen. Ik had mezelf zo in een bepaalde richting geduwd, dat ik nog weinig
krediet had. Men moest mij niet meer. En ik werd vijftig jaar. En vooral
ongelukkiger.
Dagenlang piekerde ik over een nieuw leven.
Verhuizen? Alles achterlaten en opnieuw beginnen? Het sprak me wel aan. De
laatste vlucht. Misschien kon ik onderweg mijn verbittering wel lossen en kon
ik alsnog gelukkig worden. Ik maakte plannen, schuimde het internet af, maar
kwam niet veel verder. Teveel schulden stonden in de weg. Ik kon zelfs geen
vliegtuigticket kopen…
Die nacht kreeg ik een idee. Er zouden vast en
zeker nog mensen zijn zoals ik. Mensen die weg wilden, die opnieuw wilden
beginnen. Gewoon alles achterlaten. Geen banden meer met het verleden. De
verkoper in mij kwam terug boven. Ik had een geweldige ingeving! Pen en papier
kwamen boven en ik kribbelde een ontwerp van mijn advertentie. Een uurtje later
was ik tevreden.
Het duurde niet lang of ik maakte op strategische
plaatsen voorzichtig reclame voor mijn initiatief. Zou het succes hebben? Het
zou me heel wat werk kosten en ik moest vooral erg voorzichtig zijn, maar ik
ging ervoor.
Mensen konden bij mij terecht voor een ticket naar
hun nieuwe leven. Het kostte hen slechts 1500 euro. Daarvoor kregen ze een vliegtuigvlucht naar
een onbekende bestemming, waar ze helemaal opnieuw konden beginnen. Met de
verzekering dat ze officieel zouden verdwijnen: geen gegevens meer terug te
vinden. Iedereen zou vermist worden en na een paar jaar zouden alle passagiers
als overleden verklaard worden. Ik zorgde voor valse paspoorten, ging op zoek
naar handlangers en was maanden zoet met mijn voorbereiding.
Maar het had succes. De aanvragen stroomden binnen.
De betalingen ook. Ik was meteen verlost van al mijn schulden en financiële
problemen. Op korte tijd was het vliegtuig volgeboekt. Mijn plaats had ik als
eerste gereserveerd.
En toen was het zo ver. Het vliegtuig vertrok die
dag. Enkel de piloot en copiloot waren op de hoogte en hadden ook hun ticket
betaald. Het zag er goed uit. De passagiers waren rustig. Ze wisten wat er op
het spel stond. Toen de laatste passagier door de gate ging was het aan mij.
Maar ik kon het niet. Ik blokkeerde. De stap was plots te groot. Ik belde naar
de piloot en zei dat hij mocht vertrekken. Alle instructies waren gegeven. De
voorbereiding was waterdicht. Hij had me niet nodig. Ik keerde me om en bleef
vanuit het gebouw kijken hoe het vliegtuig naar de startbaan taxiede en daarna
opsteeg. Honderden mensen vertrokken, op weg naar hun nieuwe leven. Niemand zou
nog van hen horen of hen terug zien. Ik stak mijn hand op, had de neiging om
even te zwaaien, maar ook dat lukte niet.
Helemaal verward ging ik naar huis. Mijn
bankrekening zag er nu bijzonder goed uit. Het gelukgevoel bleef echter uit. Ik
gooide de sleutel op de tafel, ging in de zetel zitten en zette de tv aan. Snel
daarna viel ik slaap. Een eindeloos lange, droomloze slaap. Niet veel later
werd het nieuws bekend: Boeing verdwenen. Zoekacties begonnen. Geen enkel
signaal meer. Ik glimlachte flauwtjes, nam pen en papier en begon aan de
volgende advertentie…