Dat gevoel. Dat moeilijk te
omschrijven gevoel…
Een krant waar niet veel
interessants in staat, vluchtig doorgelezen en bij het papier gegooid.
Een sjaaltje, gekocht in een
opwelling, maar toch je ding niet, vergeten in een schuif van een kast.
Een stuk speelgoed, misschien wel
intens mee gespeeld, maar nu op uitgekeken, beschadigd en kleurloos in de
container.
Een heerlijk, warme winterjas,
die perfect past, tot op de draad versleten, aan een haakje in de gang.
Een gekregen waterplantje,
vergeten water te geven, dat uitgedroogd op de vensterbank staat.
Een hond, ooit omarmd als metgezel, nu helemaal
verweesd en vervreemd aan de ketting van een triestig hok.
Dat gevoel, dat niet zomaar te
omschrijven valt, diep van binnen. Het trekt en sleurt aan me.
En dan dat andere gevoel, even
moeilijk te omschrijven…
De stille hoop dat alles teruggevonden
wordt, een nieuw of ander leven krijgt. Maar vooral een betekenis.