Dagboek van een paasvakantie op school, dag 6, 7 en 8

Dag 6 en 7, zaterdag 11 en zondag 12 april 2020

Ik sta even verwonderd als ik de gordijnen ’s ochtends openzwaai. Het is grauw en grijs. Geen vrolijke, heerlijke zon vandaag. Het strookt niet met mijn humeur. Ik ben in een goede bui. Zomaar. Zonder reden. De rust van het weekend heeft me goed gedaan. En vandaag is het paasmaandag.

Het staat al lang op mijn lijstje: zelf verse pistolets bakken, dus ik begin er meteen aan. Gist, bakpoeder, suiker, zout, bloem, boter, lauw water… alle ingrediënten glijden door mijn handen en ik kneed wel tien minuten lang tot het deeg goed aanvoelt. Ik rol het tot een bolletje en laat het veertig minuten onder een vers gestreken handdoek rusten. Die minuten gebruik ik om nog wat mails weg te werken en de agenda te bekijken voor deze week.

Als ik het deeg in bolletjes verdeeld heb, schuif ik ze in de oven. Het kriebelt plots. Ik wil nog bakken! Het wafelijzer wordt uit de kast gehaald, beslag wordt gemaakt en al vlug vult het huis zich met de geur van heerlijke, verse wafels. Zalig is dat.

Af en toe vang ik een glimp op van het radiojournaal. Het klinkt allemaal niet zo best: samenscholing hier, een café stiekem geopend daar, een trosje mensen op een tuinfeest, … het is niet te begrijpen. Is dat nu zo eigen aan ons, Belgen? Het allemaal zo erg vinden, maar toch je voeten er aan vegen, ongeacht de gevolgen voor anderen? Ik moet plots aan de stripverhalen van Asterix en Obelix denken. Belgen, de dappersten van alle Galliërs. Wel, erg dapper vind ik het niet. Onbezonnen, onverantwoord, onnodig, onnozel en nog heel wat woorden met -on die alleen maar onbegrip bij mij teweeg brengen.

Morgen gaat de school weer open voor de noodopvang. Ouders zijn ongerust en mailen: wat als de school wél opengaat na volgende week en ik mijn kind écht niet wil sturen omdat ik het niet veilig vind? Hoe moeten mijn kinderen nu les volgen, met 4 kinderen in huis en één oude laptop? Zoveel vragen…
Woensdag komt de veiligheidscommissie weer bij elkaar. Woensdag pas.
In het onderwijs kunnen we toveren, maar de batterijtjes in het toverstokje zijn stilaan plat.

Op Facebook zie ik een filmpje van Amélie, die zich afvraagt of het nu zo moeilijk is om in uw kot te blijven. Ze heeft gelijk. Overschot van gelijk. Ze kon het niet beter gezegd hebben. Maar die Belgen, die denken dapper dat het virus op hen geen vat heeft.

En ik? Ik blijf in mijn kot. Genieten van verse, krokante pistolets en heerlijke wafels.