Momenten

Het is weer zover. Je bent naar je werk vertrokken. Alles staat nog op de ontbijttafel. Je hebt weer niet afgeruimd. Je pantoffels staan in het midden van de gang. Een uitdagende uitnodiging om erover te struikelen.

Gisteren heb je de auto binnengezet en de autosleutels liggen weer niet op hun plaats. Ik zal weer in je jas en je broek moeten zoeken in de hoop ze te vinden. Anders wordt het maar weer de reservesleutel.

Het zijn van die momenten. Je wilt iets vertellen, maar je kan er niet op komen en het hele gesprek gaat de mist in. Of ’s morgens zeg je wit en ’s avonds is het steevast zwart en oh wee als ik het tegendeel beweer. Zucht.

Als ik een avondje tv plan, kom jij thuis met de mededeling dat je maten op café op je wachten. Die film spreekt je toch niet aan, dus je zegt dat je er niets aan zal missen.

Samen in de auto is een ramp. Jouw rijstijl maakt me zenuwachtig en je denkt dat de chauffeur voor je je hoort als je commentaar geeft op zijn rijstijl.

Hoe hard ik ook mijn best doe om de kinderen Nederlands te leren, ze krijgen meer en meer jouw tongval. Ik merk een rimpel van het vele keren fronsen met mijn wenkbrauwen over hun woordenschat.

Je bent nog niet thuis. Het is veel later dan anders. Je neemt je gsm niet op. Ik vraag me af of het geen kleine moeite is om even te bellen zodat ik niet ongerust hoef te zijn. Het zijn van die momenten. Er wordt dan veel gezucht. Maar de angst grijpt me naar de keel als ik denk dat er je iets overkomen is. Dat je nooit meer zou terugkomen. Dat ik nooit meer over je pantoffels struikel of de sleutels moet zoeken. Dat ik voortaan altijd alleen naar tv moet kijken. Dat alleen jouw tongval voortleeft in de praatjes van de kinderen.... Zucht. Het zijn van die momenten.