Aan een zijden draadje

Met gemengde gevoelens keek ze naar hem: een klein, weerloos schepseltje. Het had lang geduurd voor ze hem ongemerkt had kunnen weggraaien. Op een onbewaakt moment zag ze haar kans schoon. Met één goed berekende beweging had ze hem weggegrist van de zandbakrand. Niemand had het gezien. Vliegensvlug verborg ze hem onder haar jas, draaide zich om en wandelde weg. Ze leek een doodgewone vrouw, zonder meer. Toch kon niemand vermoeden wat ze van plan was.

Haar andere kinderen zorgden voor afleiding. Niemand had de verdwijning opgemerkt. Vastberaden versnelde ze haar tred. Ze moest en zou dit doen. Die drang was onweerstaanbaar. Ze voelde even of hij nog goed onder haar jas zat. Alles leek in orde. Nog een paar meter en ze was veilig. Met een laatste, zenuwachtige blik naar buiten ontsnapte er ook een diepe zucht. De eerste stap was al geslaagd. Ze had hem!

Vlug deed ze enkele gordijnen dicht. Niemand mocht haar zien. Ze handelde snel. Wekenlang had ze dit voorbereid. Elke handeling ging bijna automatisch. Uren en uren had ze dit scenario doorlopen. De tijd drong. Ze had deze morgen alles al klaar gezet. Het moest snel gaan.

Ze legde hem op tafel. Het beduimelde truitje ging uit. Het kleine lijfje zag er teer en kwetsbaar uit. Het kon haar niet vermurwen. Ze zou haar plan uitvoeren. Zonder enig gevoel bekeek ze hem, van top tot teen. Ze knikte. Dit was wat ze verwacht had. Ze kon er eindelijk aan beginnen. Ze haalde diep adem, schudde haar schouders los en wreef even om haar handen op te warmen.

Ze begon met het kleinste mesje. Het lukte niet. Was het te bot? Durfde ze geen kracht zetten op het bikkelharde staal? Een zucht ontsnapte aan haar droge lippen. Een zenuwtrekje aan haar oog irriteerde haar. Ze moest doordoen, een beslissing nemen. Als het met het mes niet lukt, dan zou ze de schaar proberen. Haar hand trilde wat, maar toch slaagde ze erin om net onder de hals een groot gapend gap te maken. Ze had het gedaan! De tweede stap zou de moeilijkste zijn en die was haar toch gelukt. Ze won aan zelfvertrouwen en knipte door. Tot aan het rechteroor knipte ze zonder mededogen verder. Doodstil was het in huis. Het kleine schepseltje gaf geen kik. Af en toe keek ze achterom, alsof ze elk moment betrapt kon worden.

Amper een paar minuten later keek ze tevreden naar het resultaat: het hoofdje was er af! Dit had ze altijd al willen doen. Ze genoot. Hoe lang had ze niet op dit moment gewacht? Ze nam een besluit: nu ze toch bezig was, kon ze meteen maar beter doorgaan. Een glimlach verscheen. Ja, verder doen. Dit was heerlijk! Zonder mededogen maakte ze een incisie aan het beentje. Al vlug was dat er ook af. Met een blik vol wellust nam ze het hoofdje in haar hand. Nu zou het huzarenstuk volgen: de ogen. Langzaam, heel langzaam nam ze haar naald. Het trillen van haar hand was gestopt. Zonder aarzelen stak ze de naald in het hoofd. Met een gilletje liet ze het oog eruit wippen. Het stuiterde op de grond en ze gaf er met haar voet een schop tegen. Het rolde onder de kast. Erg grappig, vond ze.

Een last was van haar schouders gevallen. Nu kon ze volledig ontspannen. Ze keek nog eens door het raam. Niemand had zijn verdwijning opgemerkt. Ze had nog tijd. Een zee van tijd.

Ze ging aan de tafel zitten. Schaar, naald en draad bij de hand. Poppenvulling puilde uit een plastic zak. Met haar nagels trok ze het zakje met nieuwe teddyberenogen open...

Amper tien minuten later moffelde ze de volledig herstelde beer onder haar jas. Hij had terug twee ogen, zijn been was weer volledig en de vieze vulling was vervangen door nieuwe. Ze stapte buiten en hoorde haar kind hartverscheurend huilen. ‘Mama, mijn beertje is weg!’ Ze holde naar hem toe, knuffelde hem even en stelde hem gerust: ‘Hier is je beer, huil maar niet.’ Samen stapten ze de tuin uit. Hij droeg zijn teddybeer, zij droeg een mysterieuze glimlach.