Wat zou jij doen?

Ze was net oud genoeg om alleen met de auto te mogen rijden. ’s Morgens, nog voor het fluiten van de vogels, nam ze het bestelbusje van haar moeder. Haar rusteloosheid was te groot en moest kunnen uitbreken. Zoals de wind in een vergeten straathoekje bleef wervelen, zo zocht zij naar een uitweg. Honderden kilometers verder belde ze een vriendin.

‘Kathy, waar zit je? Iedereen is zo ongerust. Je ma heeft de politie gebeld. Je bent gek, Kathy. Waar ben je nu?’ Kathy haalde even diep adem en zei toen: ‘Wat zou jij doen in mijn plaats? Als het zelfmoord is om te blijven en nog erger als ik wegga?’ Ze verbrak de verbinding. De stilte omhulde haar. Ze reed verder, met de automatische piloot in haar hoofd op actief. In Frankrijk was de benzine op, net zoals haar geld. Ze vond een slechtbetaald baantje in een café. Vrienden had ze niet.

Elke vrijdag speelde François met zijn gitaar in het café. Ze werd verliefd op hem. Hij was goed, maar niet voor haar. Hij had diepe, donkere ogen, waarin je niets kon lezen. Precies wat ze wilde. Op een vrijdag kwam hij niet meer. Alles wat hij had meegenomen was zijn gitaar en haar gebroken hart. Er lag een briefje:  ‘Kathy, ik moet vertrekken. Wat zou jij doen in mijn plaats? Het is voor mij zelfmoord om hier te blijven en nog erger als ik vertrek... Liefs, François.’ De baby in haar buik stampte even. Ze zou haar dochter ‘Francy’ noemen.

Francy had een sterk karakter en donkere, diepe ogen. Ze groeide op en had niet veel meer dan de liefde van haar moeder en een paar versleten cowboyboots. Toen ze haar rijbewijs haalde, zei ze: ‘Ik moet even weg, maar ik kom terug.’ Kathy knikte. Wat zou je zelf doen als het zelfmoord is om hier te blijven? En toch is het erger als ze echt vertrekt...