Ik keek naar het meisje in de schoolbank. Zeven jaar is ze. Mooi, leuk en populair. Ze heeft altijd een glimlach om de mond. Ook nu. Ik probeer te raden wat er in haar hoofdje omgaat, maar dat lukt niet. Misschien vat ze het zelf niet?
Deze morgen kwam haar papa naar mij op de speelplaats. ‘Dag juf, heeft u vijf minuutjes?’ zei hij. Ik maakte graag tijd voor hem, ook omdat ik hem wou zeggen dat zijn kindjes altijd te laat op school waren. Maar daar heb ik niets over gezegd. Dat ging niet.
De papa vertelde me dat zijn vrouw ziek was. Niet zomaar ziek. Terminaal ziek. ‘Nog 6 maanden maximum’, zei hij. Geen enkel woord kreeg ik uitgebracht. Ik dacht aan de mama, die elke dag te laat was. Elke dag kuste ze haar kinderen aan de schoolpoort als de les al begonnen was… Elke dag stoorde het me. Wat was ik op dit moment blij dat ik er nooit iets van gezegd had.
Ze nam ijverig haar rekenboek. ‘De kinderen weten het’, zei de papa. ‘We hebben het hen uitgelegd.’ Hij zei er niet bij of de kinderen het ook begrepen hadden. Op haar gezichtje stond nog steeds die vrolijke glimlach. Haar mama is terminaal ziek. Hoe abstract klinkt dat toch… Net zo abstract als ‘de brug over 10’. Die brug is er ook niet echt. Zes maanden. Dan zit ze bij een andere juf, in het volgende leerjaar.
Ik hoop zo hard dat haar glimlach zal blijven, ook na die brug. Vooral die brug van 6…
Wat vreselijk verdrietig.
BeantwoordenVerwijderenoef..... en dan een manier vinden om op dezelfde wijze als voorheen het kind te zien en te behandelen....
BeantwoordenVerwijderenMOeilijk hoor!
Mooi verwoord deze tragische tegenstelling.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je bezoekje, Tanneke !
BeantwoordenVerwijderenJe logje, vandaag, is wel een aangrijpende start voor mij...
Lie(f)s.
't lijkt alsof sommige kinderen niet kind mogen zijn? :-(
BeantwoordenVerwijderenjij hebt dit heel mooi verwoord, tanneke!
ik wens je heel veel sterkte want ook jij gaat hierdoor een moeilijke tijd tegemoet!!
@ de gebouwen waar jij les gevolgd hebt, zijn nog in goeie staat. tegenwoordig is de bib daarin gehuisvest.
voor de rest van de gebouwen bestaan er heel veel plannen maar of ze ook uitvoerbaar zijn valt nog af te wachten. ;-))
* slik*
BeantwoordenVerwijdereneen kindje van 7, jawel, ik denk weel dat ze het begrijpt, maar wat het betekent... écht betekent..
pfff dat weet een volwassene nog niet eens...
wat een aangrijpend verhaal tanneke...
Bedankt voor je bezoek Het mijne kwam ......raar onverwacht over Groetjes
BeantwoordenVerwijderenWilly Duvel
Een emotioneel verhaal en het gebeurd helaas zo vaak.
BeantwoordenVerwijderenEr word niet gevraagd naar leeftijd. Heel moeilijk allemaal voor de omgeving.
Hoe er mee om te gaan en hoe daarna verder.
Hoop dat het meisje nog even het kleine meisje mag zijn met 'n onbezorgde lach.
Groetjes
Zo zwaar en toch door jou in zulke tederlichte zinnen geschetst
BeantwoordenVerwijderen@ Dank! :))
Schrijnend verhaal. Door de ingetogen kortheid komt het nog beter uit.
BeantwoordenVerwijderenDat is moeilijk, voor jou, maar ook voor het kind..
BeantwoordenVerwijderenKan me goed voorstellen dat je blij bent dat je niets gezegd hebt..
Succes
Liefs
zo aangrijpend neergeschreven...
BeantwoordenVerwijderenzo dikwijls dat dit gebeurd, dit en nog andere ...
een mens oordeelt dikwijls vlug...te vlug...
in ieder leven gebeuren ...ieder leven is uniek...
waarom staan we er zo weinig bij stil,
is er dikwijls zo vlug commentaar...
blij dat je luisterde naar zijn verhaal,
zij verteld je vast haar verhaal...