Sylvie

Het was weer oudejaarsavond. In elke huiskamer kwamen ze weer naar boven: oude, taterende, mompelende en kwetterende mensjes: de Sylvia’s. Ze bleven de hele avond en vulden elk hoekje met herinneringen: weet je nog toen...? Die avond in mei...? Weet je dit nog...? Niemand ontsnapte aan hun eindeloos gefluister en toch was je je niet bewust van hun aanwezigheid.

Pas als de wijzers van de klok middernacht aangeven, verdwijnen ze. Overstelpt door het aftellen van de feestvierders of het gekus en gejoel en het declameren van goede voornemens. Mensen zijn klaar voor een nieuw begin en laten het jaar met zijn herinneringen achter zich. Het jaar is voorbij. De Sylvia’s komen en gaan. Zo gaat het al eeuwen en eeuwen. Maar dit jaar was het anders...

Bij hun vertrek uit het verleden krijgen alle Sylvia’s een bundeltje mee: reispas (heen en terug), het adres en een kort overzicht van de belangrijkste herinneringen. Vader Tijd heeft het goed geregeld en leidt zijn personeel goed op. Die ochtend belde zijn klerk echter af. Hij nam tijdskrediet. Er moest halsoverkop een vervanger gevonden worden. Natuurlijk raad je het al: iemand die geen ervaring heeft in dit soort werk, laat al eens steken vallen. En dat is precies wat er nu ook gebeurde. Sylvain had een bundel gegeven aan Sylvie, een klein meisje dat nog veel te jong was voor dit werk.

Sylvie was trots. Nu mocht zij, net als haar mama en oma, uit het verleden stappen. Niemand lette op haar, zelfs niet toen ze huilde omdat haar bundeltje gegrepen werd door een koude windvlaag en in de duisternis verdween. Onderweg bedacht ze haar plan: ze zou ongeveer op de juiste plaats uitstappen. Dan moest ze alleen maar op zoek gaan naar de mevrouw die ze geworden was. Een vrouw met donkere krullen en een moedervlekje op haar wang, dicht bij haar oor.

De tijdmachine stopte en de Sylvia’s stapten uit. Iedereen zwermde een andere richting uit. ‘Tot volgend jaar’, zeiden ze stilletjes. Sylvie was nu helemaal alleen. De klok op de kerktoren leunde bedreigend over haar schouder: ‘Haast je, haast je’, tikte ze, je’ hebt nog 17 minuten...’

Een dronken man liep haar omver. ‘Wat heb jij voor een belachelijk jurkje aan!’ lalde hij. Sylvie bekeek haar nieuwe jurk. Het was een jurk zoals alle vrouwen in het verleden droegen. Ze begreep niet wat de man bedoelde. ‘Kan je me niet helpen?’ vroeg ze. ‘Ik zoek de vrouw die ik geworden ben.’ De man keek haar aan, schudde zijn hoofd en vervolgde zigzaggend zijn weg. Sylvie keek hem na met tranen in de ogen. ‘Haast je, haast je, je hebt nog 11 minuten’, zei de kerkklok.

Sylvie besloot dat ze aan elk huis zou aanbellen, in de hoop dat ze zichzelf zou tegenkomen. Bij het eerste huis deed niemand open. Het tweede huis was bewoond door een oude, eenzame man die haar niet kon verder helpen. In het derde huis waren ze zo luidruchtig dat ze de bel niet eens hoorden. Zo ging het maar voort. Hier en daar zag ze in een woonkamer een Sylvia zitten. Het maakte haar boos. Het moest haar ook lukken! Bij het volgende huis greep ze al haar moed bijeen en glipte ze meteen binnen toen er werd opengedaan.

‘Waar ben ik? Ben ik hier?’ gilde ze. Iedereen stond recht, niet wetend wat ze met dit vreemde meisje moesten doen. Sylvie keek paniekerig rond. Hoe zou ze eruit zien nu? Op de salontafel lag een prachtig damesuurwerk. Sylvie, een kind van de tijd, werd er naar toe gezogen. Ze grabbelde naar het uurwerk en vluchtte in paniek de woonkamer uit.

Dat was er voor Annet teveel aan. Voor het oog van haar gasten werd door dat mormel een brutale diefstal gepleegd. Dat uurwerk had ze van haar verloofde gekregen. Het was van haar! Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Deze morgen moest ze vaststellen dat ze niet in haar feestkleedje paste. Tot overmaat van ramp had de kapper haar kapsel helemaal om zeep geholpen. Dit kon er niet meer bij!

Annet veerde recht, duwde iedereen opzij en zette de achtervolging in. Sylvie was ondertussen al op straat aan haar tijdrit begonnen. ‘Haast je, haast je, nog 2 minuten’, hoorde ze.

Net voor Sylvie de hoek om ging, struikelde ze over de zatte man. Even zweefde ze in het niets en toen kwam ze met een droge plof in de sneeuw terecht. In haar hand klemde ze het uurwerk alsof het haar enige houvast was. Nog voor ze kon recht krabbelen greep Annet haar hardhandig bij de kraag. Al haar opgekropte woede van die dag kwam er uit. Sylvie moest boeten voor haar kilo’s die erbij gekomen waren, voor haar feestkleed dat niet meer paste, voor haar kapsel dat mislukt was, voor haar verloofde aan wie ze had moeten zeggen wat hij voor haar moest kopen, voor.... ach, voor alles!

Sylvie was doodsbang. Ze trilde op haar benen. Tranen stroomden over haar wangen toen ze haar hand spreidde en het uurwerk aanbood. Ze keek Annet recht in de ogen. De klok in de kerktoren begon aan de eerste slag van middernacht. Annet keek terug. De tijd stond op dat moment stil. Alles werd stil rondom hen. Een blik van herkenbaarheid. De blik in hun ogen. De donkere krullen die bij hen dat moedervlekje bedekten... Annet was helemaal in de war. Ze liet Sylvie los, schudde haar hoofd en probeerde vlug te tellen hoeveel glazen champagne ze gedronken had.

De achtste klokslag weergalmde in de straat. Sylvie lachte. Ze had zichzelf gevonden! Haar lichaam gloeide van geluk. In haar ogen schitterden duizenden lichtjes. Het bracht Annet helemaal van de kaart. Ze streek Sylvie’s lokken naar achter en zag net dezelfde moedervlek. Annet kneep haar ogen dicht en schudde verward haar hoofd. De twaalfde slag weerklonk, amper hoorbaar door het gejoel van mensen die op straat kwamen en het vuurwerk dat afgeschoten werd.

‘Gaat het?’ vroeg haar verloofde. Hij hielp Annet overeind. Sylvie was weg, verdwenen met klokslag twaalf. ‘Gelukkig Nieuwjaar’, zei hij en kuste haar. Annet keek om zich heen. Een zatte man verderop zong een onverstaanbaar liedje. Voor haar voeten lag haar uurwerk. Het tikte niet meer. ‘Gelukkig Nieuwjaar’, zei ze...