16 kg suiker en 37 borstelstelen

Stipt om 8u00 zat ik aan mijn bureau. Mijn eerste werkdag als secretaresse van de wijkschool was begonnen. Ze hadden me al gewaarschuwd dat er best wel veel werk zou zijn. ‘Laat maar komen’, dacht ik. Ik was er helemaal klaar voor. Een paar weken geleden had ik mijn cursus boekhouding tot een goed einde gebracht. Het leek me het beste dat ik daarmee zou beginnen. De boekhouding dus.

De directrice begroette me met een geforceerde, zenuwachtige glimlach. Ze deed haar best om vriendelijk te zijn. Juf Elly, een vriendin van me, zei me dat de directrice geen secretaresse wou. Ze wou het allemaal zelf doen. Alleen. Maar het werk stapelde zich maar op en het schoolbestuur greep in. Er kwam dus een secretaresse: ik. Mijn bureau was een puinhoop. Alles lag door elkaar. Hier en daar vond ik wel een logica in de stapeltjes. Zo kon ik niet werken, dus daar maar eerst eens orde in scheppen!

Nog geen uur ging voorbij of de telefoon ging. Ik schraapte mijn keel en wou opnemen met het zinnetje dat ik gisterenavond stilletjes geoefend had. Nog voor mijn hand de hoorn vasthad, had zij al opgenomen. Verbaasd keek ik haar aan. Was dat vanaf nu niet mijn taak? Ze draaide zich om, boog wat voorover en mompelde wat in de telefoon. ‘Straks’, zei ze. ‘Straks’. Ik ging verder met mijn werk.

‘Tot straks’, zei ze. ‘Ik moet wat aankopen doen voor de school. Over een uurtje ben ik terug.’ Ze keek me niet eens aan, griste haar jas van de stoel en ijlde de gang door. Ik knikte in het niets. ‘Tot straks’, zei ik dan maar tegen haar lege bureaustoel. Toen zag ik het mapje liggen. Het lag onder haar bureau. Ik stond recht en raapte het op. ‘AANKOPEN SCHOOL’ stond er op.

Het mapje trok mijn aandacht. Ik had in de vele stapels heel wat facturen gevonden die ik daarin zou kunnen klasseren. Nu wist ik meteen waar ik mee kon beginnen. Maar ik wist toen nog niet waar het zou eindigen...

Na inventarisatie kwam ik in één schoolweek op volgende aankopen, steeds in dezelfde winkel: 16 kg suikerklontjes en 37 borstelstelen. Blijkbaar ging ze vaak naar de winkel. Ze kocht dan een kilogram suiker of een borstelsteel. Maar waarom dan een paar uur later opnieuw? Wat doen ze in een school met zoveel suiker of borstelstelen? Ik begreep er niets van. Hoe kon ik dat verantwoorden in mijn boekhouding?

Ik ging op onderzoek uit. In de leraarskamer stond een kast waarin de suiker bewaard werd. Er stond maar één pak. In de bergruimte stond wat poetsgerief, maar ook hier niets speciaals. Waar zou ik nog kunnen kijken? De kelder! Ik nam de sleutel uit haar lade en ging de kelder in. Het stof en de spinnenwebben maakten plaats voor mijn verbazing. Het rek tegen de muur was van boven tot onder gevuld met suiker. Netjes gestapeld. Het leek alsof ik in de opslagruimte van een suikerfabriek terechtgekomen was. Tegen de muur stonden honderden borstelstelen recht. Eenzame, verstilde soldaten met rechte rug. Klaar om gefusilleerd te worden. Ik schudde mijn hoofd om de spinnenwebben en de verbazing te verjagen maar dat lukte niet.

Vier straten verder, in een auto, aan het eind van de parking van het warenhuis...

‘Lieveling, ik kan je zo niet langer meer ontmoeten. Ik heb nu een secretaresse. Het zal teveel opvallen. Trouwens, ze gaan de parking hier aan het warenhuis heraanleggen. De beplanting gaat verdwijnen. Het is te riskant.’ – ‘Ach, kom, neem me nog eens goed vast. Maak je geen zorgen. Koop straks nog wat suiker of een borstelsteel. Maar eerst wil ik een kus!’