zaterdag 9 oktober 2010

Doorzicht




Ze was zo mooi. Als ze verdriet had, werd ze bijna doorschijnend. Kon hij maar echt door haar heen kijken om te zien waar dat verdriet vandaan kwam. Ze zei niets. Hij vroeg niets. Hij wist niet hoe hij erover moest beginnen. Gevoelens lagen nogal gevoelig. Bij hem thuis werd daar niet over gepraat.
Ze huilde. Langzaam vond een traan de weg naar haar kin. Na een tijdje drupte de traan op de tafel. Hij kon alleen maar kijken hoe die traan even later gezelschap kreeg en hoe zij nog doorzichtiger werd.
Om middernacht stond ze op. Hij volgde haar naar de slaapkamer. Zonder een woord ging ze op bed liggen. De tranen bleven komen, maar volgden nu een andere weg. Uren bleef hij naar haar kijken. Ze viel in slaap. Hij vond het fascinerend om te zien hoe ze slapend bleef huilen. Geruisloos en doorschijnend.
Ze leek verder dan ooit. Hij moest opstaan. Het was tijd om naar het werk te vertrekken. Heel behoedzaam veegde hij een traan van haar wang. Hij keek ernaar, alsof hij daardoor haar verdriet zou kunnen begrijpen. Het leken wel parels. Onverklaarbare parels. Hij keek nog één keer om.
Ze zag hem vertrekken. Haar eenzaamheid was compleet. De leegte kon niet groter worden dan dit. Alles in haar stroomde weg, ver weg. Ze liet het gaan, liet de tranen stromen. Oneindig veel doorzichtige parels. Het was goed zo. De eenzaamheid vormde een cocon rond haar, die ze dichterbij trok. Eindeloos stroomden de tranen verder.

4 opmerkingen:

  1. .....
    dit liedje...
    dit verhaal...
    djeeeeez..

    uit m'n tenen komt het,
    wat een song..
    wat een verhaal...
    wat een verdriet....

    (-----------xxx------------)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat mij treft zijn niet zozeer de tranen als de afstand die er kennelijk tussen beiden bestaat, hier van belang. Dat elkaar niet kunnen bereiken wordt zo pijnlijk duidelijk. Mensen zijn in staat om die eenzaamheid te camoufleren met allerhande snufjes. Maar hoeveel tranen zullen er dagelijks onzichtbaar stromen, hier hoeveel woorden onuitgesproken blijven? Sterk weergegeven.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo
    Dank voor je bezoek aan mijn web-log en de mooie woorden die je achterliet.

    En ja inderdaad, toeval bestaat niet en we schreven ons verhaal beiden apart zonder het van de ander te weten noch te kennen.
    Maar het lijkt wel alsof ze elkaar opvolgen.

    Realiteit is hard want zoals jij dit schreef is het voor meer mensen dan wij ons in het gemiddeld realiseren.

    Muzikale Groeten
    Melody

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!