Doorzicht

Ze was zo mooi. Als ze verdriet had, werd ze bijna doorschijnend. Kon hij maar echt door haar heen kijken om te zien waar dat verdriet vandaan kwam. Ze zei niets. Hij vroeg niets. Hij wist niet hoe hij erover moest beginnen. Gevoelens lagen nogal gevoelig. Bij hem thuis werd daar niet over gepraat.

Ze huilde. Langzaam vond een traan de weg naar haar kin. Na een tijdje drupte de traan op de tafel. Hij kon alleen maar kijken hoe die traan even later gezelschap kreeg en hoe zij nog doorzichtiger werd.

Om middernacht stond ze op. Hij volgde haar naar de slaapkamer. Zonder een woord ging ze op bed liggen. De tranen bleven komen, maar volgden nu een andere weg. Uren bleef hij naar haar kijken. Ze viel in slaap. Hij vond het fascinerend om te zien hoe ze slapend bleef huilen. Geruisloos en doorschijnend.

Ze leek verder dan ooit. Hij moest opstaan. Het was tijd om naar het werk te vertrekken. Heel behoedzaam veegde hij een traan van haar wang. Hij keek ernaar, alsof hij daardoor haar verdriet zou kunnen begrijpen. Het leken wel parels. Onverklaarbare parels. Hij keek nog één keer om.

Ze zag hem vertrekken. Haar eenzaamheid was compleet. De leegte kon niet groter worden dan dit. Alles in haar stroomde weg, ver weg. Ze liet het gaan, liet de tranen stromen. Oneindig veel doorzichtige parels. Het was goed zo. De eenzaamheid vormde een cocon rond haar, die ze dichterbij trok. Eindeloos stroomden de tranen verder.