dinsdag 10 november 2009

Buikgevoel

Ze was er weer! Ik voelde hoe ze naast me huppelde, kwetterde, zich verwonderde over alles wat op haar afkwam in deze wereld. Het maakte me blij. Dankbaar ook. Ik had haar gemist. Nu was ze er weer, vrolijk, zoals ik haar het liefste heb.

Het was lang geleden. De laatste keren was ze omringd door verdriet. Opgesloten in haar wereld. Ik zag haar, voelde haar, maar kon haar niet helpen. Als ik haar wou benaderen was ze plots weg.

Zo klein nog, een eeuwige kleuter. Een deel van mij. Wat zij voelt, voel ik ook. Als zij pijn heeft, heb ik het ook.

Ze overvalt me vaak met haar aanwezigheid. Ze overvalt me soms nog meer met haar afwezigheid. Ze verschijnt op momenten waarop ik het niet verwacht. Dan word ik stil, verdrietig soms. De laatste keer zag ik haar achter het raam van het huis op de eerste verdieping. Ze was bijna doorschijnend, haar schouders hingen af. Haar ogen waren groot en trokken me naar haar toe. Toen ik haar zag, viel alles rondom me stil. Ik ging naar boven, maar ze was al weer verdwenen. Vol vragen ging ik op het bed zitten, wachtend. Maar ze zou niet komen en dat wist ik.

Dagen gingen voorbij en het verdriet sleet weer, zoals altijd...

Het was niet de eerste keer dat ik haar daar zag. Het was haar plekje. Het had voor haar moeten zijn. Jaren geleden. Ze huist er toch, op de één of andere, onvatbare manier. Het heeft me vaak bang gemaakt, nu stelt het me wat gerust. Ik heb het aanvaard.


Woensdagnamiddag. Het regent. We zitten rond de keukentafel en spelen een gezelschapsspelletje. Dan horen we het allemaal tegelijk. Voetstappen boven in de gang. We kijken elkaar aan.... Dit kan niet! Iedereen zit rond de tafel... De kinderen zijn bang. Spontaan sta ik op. Ik weet wie het is, het maakt me niet ongerust. Rustig ga ik de trap op. Verdriet valt als een deken over mijn schouders. Ik weet dat ze er niet zal zijn, niet lijfelijk. Weer zit ik op het bed. Alleen.


Maar nu, nu is het goed! Ze is er weer en ze is blij. Ze heeft haar plaats gevonden. Nu zie ik haar vaak vrolijk. Genietend. Na zeven jaar dolen, komt ze thuis. Komen wij tot rust. De twee andere kinderen lopen voor me uit. Spelen met de herfstbladeren. Zij komt stilletjes naast mij lopen en legt haar warme hand in de mijne. Het is goed zo. Ik ben blij dat ze er is. Zeven jaar geleden was ze een piepklein wezentje, groeiend in mijn buik. Tot die dag dat het misliep.


Ze knijpt zachtjes in mijn hand en ik knijp begrijpend terug....


9 opmerkingen:

  1. ik voel dat ook soms. maar t is al 11 jaar geleden, en niet in mijn buik

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ben blij dat ze haar plaatsje gevonden heeft en jullie je rust. Ons tweede is nog maar een maand geleden opgehouden met groeien in mijn buik, ze was amper een halve centimeter groot, maar ik 'voel' haar wenken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat verdrietig. Mooi geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. zo mooi verwoord, zo mooi, je gevoel, ...heb ook een gevoel, het daar dikwijls best heel moeilijk mee...voel me een stukje dood...hoop dat het ooit terug vrolijk, blij, warm word...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik herken je gevoelens alsof het de mijne waren ; nog maar even terug verloor ik mijn 18jarige dochter én zoon.
    ze werden "geveld" door de zgn. wil van God en overleefden hun hersentumor niet. Diep verdriet ontgaat me nooit maar ik leer ermee leven, probeer van elke dag iets moois te maken met hen in mijn achterhoofd. Ik wens je veel sterkte Tanneke, blijf toch optimistisch!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. voorgaande schrijver was uw FB vriend firmin

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik herken dit. Zo echt!!!! Mijn dochter is 33 jaar geleden in mijn buik overleden en komt me regelmatig bezoeken. Ook mijn dochter heeft haar eerste kindje verloren. Laat deze 2 meiden nou allebei op mn schouders zitten. Mijn dochter en kleindochter waken over me en geven me vreugde als ik verdrietig ben. Dat is zo bijzonder.

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!