Buikgevoel

Ze was er weer! Ik voelde hoe ze naast me huppelde, kwetterde, zich verwonderde over alles wat op haar afkwam in deze wereld. Het maakte me blij. Dankbaar ook. Ik had haar gemist. Nu was ze er weer, vrolijk, zoals ik haar het liefste heb.

Het was lang geleden. De laatste keren was ze omringd door verdriet. Opgesloten in haar wereld. Ik zag haar, voelde haar, maar kon haar niet helpen. Als ik haar wou benaderen was ze plots weg.

Zo klein nog, een eeuwige kleuter. Een deel van mij. Wat zij voelt, voel ik ook. Als zij pijn heeft, heb ik het ook.

Ze overvalt me vaak met haar aanwezigheid. Ze overvalt me soms nog meer met haar afwezigheid. Ze verschijnt op momenten waarop ik het niet verwacht. Dan word ik stil, verdrietig soms. De laatste keer zag ik haar achter het raam van het huis op de eerste verdieping. Ze was bijna doorschijnend, haar schouders hingen af. Haar ogen waren groot en trokken me naar haar toe. Toen ik haar zag, viel alles rondom me stil. Ik ging naar boven, maar ze was al weer verdwenen. Vol vragen ging ik op het bed zitten, wachtend. Maar ze zou niet komen en dat wist ik.

Dagen gingen voorbij en het verdriet sleet weer, zoals altijd...

Het was niet de eerste keer dat ik haar daar zag. Het was haar plekje. Het had voor haar moeten zijn. Jaren geleden. Ze huist er toch, op de één of andere, onvatbare manier. Het heeft me vaak bang gemaakt, nu stelt het me wat gerust. Ik heb het aanvaard.

Woensdagnamiddag. Het regent. We zitten rond de keukentafel en spelen een gezelschapsspelletje. Dan horen we het allemaal tegelijk. Voetstappen boven in de gang. We kijken elkaar aan.... Dit kan niet! Iedereen zit rond de tafel... De kinderen zijn bang. Spontaan sta ik op. Ik weet wie het is, het maakt me niet ongerust. Rustig ga ik de trap op. Verdriet valt als een deken over mijn schouders. Ik weet dat ze er niet zal zijn, niet lijfelijk. Weer zit ik op het bed. Alleen.

Maar nu, nu is het goed! Ze is er weer en ze is blij. Ze heeft haar plaats gevonden. Nu zie ik haar vaak vrolijk. Genietend. Na zeven jaar dolen, komt ze thuis. Komen wij tot rust. De twee andere kinderen lopen voor me uit. Spelen met de herfstbladeren. Zij komt stilletjes naast mij lopen en legt haar warme hand in de mijne. Het is goed zo. Ik ben blij dat ze er is. Zeven jaar geleden was ze een piepklein wezentje, groeiend in mijn buik. Tot die dag dat het misliep.

Ze knijpt zachtjes in mijn hand en ik knijp begrijpend terug....