Diep

‘Spring dan’, zei ze. ‘Vooruit! Spring nu! Dan is het meteen gebeurd.’ Ik keek haar aan en kromp wat ineen. Ik kon het niet. Het was zo diep daar beneden. Hoe zou het zijn? Zou het snel gaan? Springen en naar beneden suizen. En dan?

Ze duwde me resoluut wat verder. ‘Wees niet bang voor wat er komen zal. Kom, spring nu maar. We doen het samen. Jij en ik. We moeten hier weg. Het is tijd.’ Bij elk woord dat ze zei kromp ik verder ineen. Misschien lukte het me om zo klein te worden dat ze me vergat? Vanuit een ooghoek keek ik haar aan. Die vastberaden blik in haar ogen zei genoeg. Haar besluit stond al lang vast. Het was onomkeerbaar.

Heel voorzichtig keek ik nog eens naar beneden. Het was echt diep. Zo diep dat er misschien geen einde aan zou komen? Onoverkomelijk diep. Mama kwam me halen. Er was geen weg terug. ‘Kom’, zei ze. ‘Het is goed zo. Voor je het weet is het voorbij.’ Zacht, maar ook dwingend, duwde ze me tot aan de rand. Ik hield mijn adem in. ‘Daar ga je!’ riep ze en ze duwde me zonder mededogen het ijle in.

 Ik voelde de wind langs me heen gaan. Mijn ogen kneep ik zo hard mogelijk dicht. Het deed zelfs pijn. En toen... toen voelde ik hoe de wind onder mijn vleugels ging. Ik strekte ze uit, spreidde ze en voelde de kracht erin. Het was geen vallen meer. Het was vliegen. ‘Mama’, riep ik. ‘Ik kan het, mama!’ Van op de boomtak waarop we zaten keek ze goedkeurend toe. Mijn broertjes en zusjes tjilpten me bemoedigend toe.