Het liep uit de hand

Opa keek met een wrange glimlach naar de buitelende apen. Zijn kleinzoon vond het geweldig. Van alle dieren in de Zoo kon hij hier het langst naar kijken. Ze deden zo gek en konden zo druk tekeer gaan dat je niet wist waar je eerst naar moest kijken. Anton keek breed lachend op naar opa. Maar die lachte niet. Anton begreep het niet goed. Opa vond de Zoo toch ook leuk? Hij had Anton zijn hand nog niet losgelaten en kende de weg op zijn duimpje. Anton genoot met volle teugen. Maar nu, bij de apen, verslapte de greep van opa’s hand. Zijn glimlach was een vreemde grimas geworden.

‘Opa, vind je het niet leuk?’ Anton trok aan zijn arm. Opa hoorde hem niet. Anton kneep eens goed in die grote, ruwe hand. Dat was altijd hun grapje. Af en toe kneep opa in Antons hand. Als Anton dan vroeg waarom opa dat deed, dan antwoordde hij altijd: om te voelen of je er nog bent. Nu keek opa wel. Zijn ogen stonden op ver weg. ‘Wat is er nu, opa? Voel je je niet goed? De apen zijn zo leuk!’

‘Ach, Anton’, zei opa. ‘Kom, we gaan iets drinken en ik trakteer je op een ijsje. Dan vertel ik je een verhaal.’ Antons ogen begonnen te blinken. Dat was opa op zijn best. En dat ijsje was mooi meegenomen. Ze zochten een plaatsje uit op het drukke terras. Anton koos een aardbei-ijsje en opa zette zich achter een donkere trappist.

‘Er was eens een jongetje dat woonde in een land ver van hier. Het was niet zomaar een jongetje. Het was een erg stout jongetje. Als zijn mama zei dat hij niet buiten mocht spelen, kwam hij uren later binnen met modderschoenen en vuile kleren. Als zijn papa hem zei dat hij zijn huiswerk moest maken, dan stak hij dat zo diep mogelijk weg in zijn boekentas. Hij luisterde echt nooit. Op een dag had het jongetje het weer te bont gemaakt en zijn vader nam hem mee op een wandeling door het woud. Er leefden heel wat gevaarlijke dieren in het woud en daarom zei de vader dat het jongetje zijn hand goed moest vasthouden en bij hem moest blijven. Het jongetje knikte onverschillig en mompelde iets als ‘jaja, papa’. Ze waren nog geen kwartiertje aan het wandelen toen het jongetje een mooie klimboom zag. Hij rukte zich los en voor vader wist wat er gebeurde zat het jongetje al in de top van de boom. Vader werd heel boos en riep dat hij onmiddellijk naar beneden moest komen. Het jongetje kreeg een hele bolwassing: ‘het is daarboven gevaarlijk. En daarbij, je bent toch geen aap? Kinderen lopen op de grond en apen klauteren in bomen. Jij blijft dus op de grond. Begrepen?’ weer knikte het jongetje onverschillig en mompelde hij iets als ‘jaja, papa’. Vader hield het jongetje nu goed vast. Hij kende zijn zoon immers goed genoeg. Maar aan het eind van het woud stond zo een grote boom met superhandige klimtakken dat het jongetje zich loswrikte uit de greep van zijn vader. Toen hij bovengekomen was, haakte hij zijn benen aan een tak en riep ondersteboven: ‘kijk eens wat ik kan!’ Maar vader keek niet. Vader was woedend. ‘Je luistert echt nooit! Apen horen in bomen en kinderen op de grond. Je bekijkt het maar. Ik ga naar huis. De groeten!’ Vader stapte verder. Het jongetje riep en riep: ‘papa, wacht, ik zal altijd luisteren, ik heb er zo een spijt van!’ Maar vader stapte verder. Angstig keek het jongetje om zich heen. Hij was omringd door apen die nieuwsgierig op hem af kwamen. ‘Welkom! Welkom!’ krijsten ze, ‘welkom in ons woud!’. Dikke tranen bengelden over zijn wangen. ‘Ik wil naar hui-ui-uis!’ weende hij. ‘Ach, wat jammer’, zeiden de apen, ‘dat gaat nu niet meer. Het woud is nu je thuis. Je woont nu bij ons.’ Het jongetje keek verschrikt naar zijn handen. Dat waren geen jongenshanden meer, maar apenhanden. Ook zijn armen, benen, zijn gezicht.... hij was een aap! ‘Je hoort nu bij ons’, zei één van de apen. ‘Ooit waren wij ook allemaal kinderen die niet luisterden...’

Opa nam een grote slok van zijn trappist. Anton likte zwijgend verder aan zijn aardbei-ijsje. Straks zou hij opa's hand weer stevig vasthouden...