Vogelschrik

Ze zitten er weer, Leonore. Ginds, op de elektriciteitskabels. Ze wachten. Hun zwarte veren blinken in de regen. Ze houden me in de gaten. Maar ik heb ze gezien. Ze zullen me niet krijgen. Nog niet.

Het is weer zo een sombere, donkere dag. Er gebeurt niets meer in mijn leven. Ik zit hier aan het raam. Te wachten. Wachten op een voorbijganger die me wat kan afleiden. Wachten op vrolijkere gedachten. Altijd dat wachten. Mijn leven wordt beheerst door wachten. Dat is wat zij ook doen, Leonore, ze wachten. Op mij. Maar het is nog te vroeg.

Ik was even ingedommeld, Leonore. In mijn korte droom zag ik ons weer, vroeger, toen we nog jong waren. We hebben elkaar graag gezien, Leonore. Ik was weer even gelukkig. Als ik even wegdommel, ben ik gelukkig. Toen ik mijn ogen opendeed zaten ze er nog steeds. Ze lijken wel zeker van hun stuk. Maar ze hebben het mis.

De wind steekt op buiten. De regen striemt op het raam. Het voelt zoals mijn verdriet: koud en onveranderbaar. Enkele weken geleden zat je nog naast me, Leonore. Keken we samen naar buiten, wachtend op een voorbijganger die ons even kon afleiden. Hadden we aan een blik genoeg om elkaar te begrijpen.

Toen veranderde het weer: het werd somber en grijs. Ineens waren ze er: de kraaien. Ze keken hoogmoedig neer op ons raam. Het voelde als een bedreiging. Jij zag ze echter niet. Je ogen waren gesloten. Ik dacht dat je ingedommeld was, maar je werd niet meer wakker. De kraaien vlogen op toen ik je aanstootte, ze krasten luid en onophoudelijk. Ze waren je komen halen.

Nu zitten ze hier weer, Leonore. Ze komen voor mij. Nemen ze me mee naar jou? Ik weet het niet. Ik kan het hen niet vragen. Ze zitten stil, onbeweeglijk stil. Ik ben zo moe, Leonore. Mijn ogen vallen langzaam toe. Het is zo moeilijk om te blijven wachten. Altijd maar wachten.

De kraaien vliegen op, ze krassen luid en onophoudelijk.