Heb me lief...

Ik doe zo mijn best om niet op te vallen. Zo goed als ik kan, schik ik me naar mijn omgeving. Ik pas me zoveel mogelijk aan. Hoewel dat met mijn kleur niet altijd zo gemakkelijk is, hou ik toch vol. Ik mag er toch ook zijn? Ik neem maar een klein plekje in. Eigenlijk sta ik niemand in de weg. Mijn buurvrouw woont veel groter en luxueuzer dan ik. Zij heeft de ganse dag zon. Ik niet. De helft van de dag zit ik in haar schaduw. Maar ik klaag niet. Ik wil gewoon hier blijven. Het is hier goed. Als ik zo verder doe, dan kan ik hier oud worden, voor nageslacht zorgen, zorgen dat ik verder leef, hier op deze plek. Het is hier goed.

Af en toe krijg ik een kritische blik. Dan zie ik bedenkelijke blikken, zie ik soms handen die jeuken om me hier weg te halen. Maar gelukkig gebeurt het niet. Ik doe echt mijn best om netjes te zijn, ik zie er leuk uit en wil vooral niet opvallen. Voorlopig laten ze me gerust. Ik heb er goede hoop op dat dat zo gaat blijven.

Het kleine meisje dat hier dagelijks voorbij huppelt is heel lief voor me. Als het heel erg warm is, krijg ik van haar soms wat water. Dat is zo aardig. Ik kan echt wel zonder, hoor. Natuurlijk kan ik volledig voor mezelf zorgen. Maar ach, zo een klein meisje doet ook maar om goed te doen.

Een volledige maand ben ik hier nu. Ik voel me echt helemaal thuis. De omgeving heeft me aanvaard. Ik voel me helemaal opgenomen in het geheel. Alles lijkt goed te gaan. Ik ben tevreden. Maar de eigenaar is dat niet. Op een dag stond ze hier. Met haar handen, tot vuisten gebald, in haar zij. Ze schudde haar hoofd. Ze was duidelijk niet tevreden. Ik vreesde het ergste. Ze kwam op me af. Ik had gelijk: het ergste ging gebeuren. Ze bukte zich, greep me vast en trok me met één ruk uit de grond. Zonder nog om te kijken wierp ze me weg.

Madeliefjes horen nu eenmaal niet thuis in een strakke buxustuin...