donderdag 17 september 2009

Stilte

"Jaja", zegt ze, om de stiltes te verbreken. Vreemd hoor, die stiltes, alsof er niets meer te zeggen valt. Hebben ze ooit wel met elkaar gepraat, vraag ik me af. Je brengt je kinderen toch niet groot met altijd dezelfde praatjes over het weer, het lengen van de dagen en het sterven van de mensen? Of is het zo dat je geduld wordt, maar de conversatie niet meer van belang is? En zou ze dan, 's avonds, weer alleen in haar veel te grote huis, de dag overpeinzen en denken wat een mooie dag het wel geweest is? Mij laat het een wrange smaak na, er is haar niets meer geboden dan eten (dat op een ander toch altijd anders smaakt) en wat tassen koffie. En dat de dagen binnenkort weer lengen en de regen maar niet ophoudt en de mensen al of niet sterven, tja, daar hebben we geen aandeel in. Net zoals alle vorige jaren en net zoals het vorige bezoekje. "Jaja, het is allemaal niet meer zoals vroeger. Jaja..."


1 opmerking:

  1. Anoniem7 november 2011 om 16:01

    Het was al laat op de avond wanneer we het bericht kregen dan pa terminaal ziek was ... het zou niet lang meer duren.
    Ziekenhuis, kamer 512, ik zat naast zijn bed. Samen staarden we naar de televisie, maar eigenlijk keken we niet. "Ik weet niet wat zeggen", stamelde ik ... "geeft niets" zei pa, "het belangrijkste is dat je hier bent".
    Verder bestond onze conversatie uit een oorverdovende stilte. In die stilte werd alles gezegd.
    Dat was de voorlaatste dag.

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!

Abonneren op: Reacties posten (Atom)