maandag 20 oktober 2014

Verdriet





Deze ochtend was ik weer erg vroeg wakker. Het was zondag en niets hield me tegen om nog wat te genieten van de warmte van mijn bed. Maar de fluitende vogeltjes lokten me. Ik stond op, zette een kopje thee en liep de tuin in. Het was nog donker, net voor het ochtendlicht zich voorzichtig zou aankondigen. Late sterren fonkelden en ook de maan liet zich nog zien. Hoog boven me vloog een vliegtuig, waarop de eerste zonnestralen al weerkaatsten. De rust, de geuren, de ontwakende wereld… ze deden me diep inademen. Het was onbegrijpelijk dat al dit moois voor haar niet voldoende geweest was. Deze nacht zou waarschijnlijk uitmaken of ze het haalde of niet. 

Een tiental mussen kwam me kwetterend begroeten. Ook de kippen ontwaakten. Ik keek naar mijn dampende kop thee. Het was oktober maar het was heerlijk zacht zo vroeg in de ochtend. Door de bomen heen zag ik, op een honderdtal meter afstand, twee reeën grazen. Ook zij genoten van de rust. Mijn hond vleide haar hoofd op mijn schoot en keek me doordringend aan. Als ze had kunnen praten zou ze zeker gevraagd hebben: “Waar denk je aan?” 

Ik dacht aan teveel tegelijkertijd. De tegenstelling was zo groot: ik zat hier te genieten van de kleine dingen van het leven en zij lag daar, in een ziekenhuisbed. Ik wist dat zij niet zou vechten voor haar leven. Ze wou niet meer. Ze had een wrede keuze gemaakt. Ze hadden haar gevonden, alles gedaan om haar te redden. Precies dat wat zij niet wou. Maar dat was nu eenmaal de procedure. Reanimatie, na minutenlang terug een hartslag. 

Verwarring. 
Verbijstering. 
Verschrikkelijk. 
Verbouwereerd. 
Verliezen. 
Verdwaasd. 
Verdriet. 
Verdorie. 

Woorden met –ver. En dan kom je tot het besef dat er zoveel woorden zijn om emoties te omschrijven, maar dat er toch geen enkel woord krachtig genoeg is om dit gevoel uit te drukken. 

De wereld ontwaakt. Mijn kopje thee is leeg. Het concert van de vogels is bijna oorverdovend. Tegelijkertijd overvalt de stilte me. Als een cocon rond het zeteltje waarin ik me genesteld heb. Ik doorprik de cocon even en steek een kaarsje aan. Nog een tegenstelling die me treft. Het zonlicht absorbeert het kaarslicht bijna volledig. Ik maak nog een kopje thee en ik denk aan haar. 

Meer kan ik niet doen. 




4 opmerkingen:

  1. Prachtig hoe jij het donkere, het mysterieuze, zo mooi en warm kan maken...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. VERmoeiend, dat gevoel van machteloosheid! Prachtig geschreven, ik "voel" je pijn, je verdriet! x candida

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Veel kan je inderdaad niet doen...begin dit jaar een geliefd persoon verloren aan zelfdoding. Niemand kon haar overtuigen dat de zon af en toe nog wel scheen. Voor haar was het ''altijd donker'', en ze verkoos eruit te stappen. Zó jammer.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Prachtig hoe jij het kan neerpennen! Liefs xx Marjan

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!