Het gebouw was verlaten. Dat was
al maanden zo. Ooit was het nochtans anders. Een jong koppel runde er een goed
draaiend bedrijf. Ze waren gedreven, creatief en ondernemend. Hij was traiteur
en mocht ook de titel van chef-kok dragen. Zijn vrouw hielp mee in de zaak en
deed de boekhouding. Toen ze hun droom eindelijk werkelijkheid zagen worden,
stonden ze fier en arm in arm toe te kijken hoe het paneel ‘Traiteurdienst Jodi’
boven hun deur bevestigd werd. ‘Jodi?’, vraag je je dan af. Ja, ‘Jodi’, want
hij heette Johan en zij luisterde naar de naam Diane. Ze deden alles samen en
dus was ook de naam van hun zaak een samensmelting van hun persoontjes.
De buurt zag hen graag komen. Je
kon er de lekkerste belegde broodjes krijgen. Johan maakte verse slaatjes,
verzorgde feestjes, stelde zijn kookdiensten ten dienste van mama’s die grootse
communiefeesten in hun tuin wilden organiseren en recepties op huwelijken waren
tot in de puntjes verzorgd. Diane maakte je vrolijk door haar verschijning
alleen al. Ze lachte altijd en was tegen iedereen vriendelijk.
De zaak draaide goed.
Traiteurdienst Jodi had veel succes. Je weet zelf wel wat mond-aan-mond-reclame
kan doen. Het bedrijf floreerde en er werd extra personeel aangenomen. Ze hadden
hun handen vol. Maar jammer genoeg hadden ze ook minder tijd voor elkaar. Het groeide
wat boven hun hoofd, maar ze beseften het niet. Ze stonden minder en minder arm
in arm te kijken naar hun gerealiseerde droom. Johan werkte zich uit de naad om
alles rond te krijgen. Diane deed vooral de winkel en de bestellingen. Gelukkig
kreeg ze veel hulp van één van hun nieuwe werknemers, Kevin.
Johan merkte zelfs niet dat Kevin
meer dan alleen hulp bood aan Diane. Het klikte tussen die twee. En aangezien Johan
altijd in de keuken bezig was en Kevin dag in dag uit met Diane samenwerkte,
verschoof haar verliefdheid als een vanzelfsprekendheid naar Kevin. Natuurlijk hielden
ze dat angstvallig geheim. Diane wou haar zaak niet verliezen en diep in haar
hart zag ze Johan ook nog erg graag. Ze respecteerde hem. Maar toch niet genoeg
om de grenzen van de trouw te doen vervagen.
Op een dag kwam Johan met een
idee. Hij had in een Amerikaanse film iets geweldig gezien: zou het niet
fantastisch zijn als zij ook een reuzetaart zouden binnenrollen op een feest en
dat Diane daar, schaars gekleed, met veel toeters en bellen uit tevoorschijn zou
springen? Aanvankelijk vond Diane het maar niets. Het idee om voor wildvreemde
mensen uit een taart te komen, gekleed in een pakje met pluimen en veel
glitters, schrok haar wat af. Maar ook Kevin
kon haar overhalen. Ze was immers een mooie vrouw en iedereen zou haar
bewonderen. De ijdelheid haalde het van haar twijfel en Diane kocht zich een
glamourpakje en make-up.
De eerste keer verliep het wat
onwennig, maar het had zoveel succes dat er al gauw veel bestellingen voor de
reuzetaart binnenliepen. Johan zag dat het goed was. Zijn idee werd beloond met
een nog groter inkomen. En Diane deed dat goed. Ze ging helemaal op in haar
rol. Ze lachten er vaak mee; zouden ze de rollen eens niet omkeren? Het zou
nogal een verrassing zijn als Johan, met zijn beginnend buikje, uit de taart tevoorschijn
zou komen… Maar Johan bedankte feestelijk. Hij had claustrofobie en geen haar
op zijn hoofd dacht er aan om in zo een taart te zitten en te wachten op het
juiste moment!
Het werd al gauw routine. Johan
maakte de taart klaar en Kevin en Diane reden naar het feest, met de taart in
de bestelwagen. Daar aangekomen hijste Diane zich in het gebak en deed haar
act. Jodi was een gesmeerde machine.
Maar Johan was niet dom. Hij zag
de steelse blikken wel tussen Kevin en Diane. Hij werd achterdochtig en hield
hen goed in de gaten. Helemaal zeker was hij niet, vooral omdat hij het niet
wou geloven dat Diane hem bedroog. En Diane ontkende met veel overtuiging.
Het was vrijdagavond. Diane zou
deze avond weer haar act opvoeren. Maar hun planning zou er net wat anders
uitzien. Het feest ging door op een paar honderd meter van hun zaak. Net daarvoor
moesten ze een grote bestelling afleveren in een andere stad en daarna hadden
ze nog een levering. Samen bekeken ze hoe ze dit allemaal voor elkaar zouden
krijgen. Kevin opperde dat hij de eerste bestelling zou leveren en dat Diane en
Johan de voorbereidingen van de taart zouden doen. Als Kevin terugkwam, zou Diane
vooraf al vlug in de taart kruipen en zouden ze zo naar het feest rijden. Dat zou
hen wat tijd besparen en het was niet ver. Iedereen vond het een goed idee.
Alleen waren er nog de wegwerkzaamheden op die paar honderd meter. Maar ook
daar hadden ze een oplossing voor: een stevige houten kist om de taart zou de
ergste schokken wel opvangen. Gelukkig schrikte het Diane niet af om ook nog
eens in een kist opgesloten te zitten.
Maar die avond ontdekte Johan
het bedrog van Diane. Hij vond lieve briefjes die ze schreven naar elkaar en
alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Vorige week was Diane helemaal niet
naar de bioscoop geweest met een vriendin. Ze had een zalige avond met Kevin
beleefd blijkbaar. Johans wereld stortte in. Hij wou Kevin confronteren en ging
naar hem op zoek.
Kevin was al op de terugweg naar
de zaak en hoorde zijn gsm rinkelen. Hij had net aan Diane laten weten dat ze
al maar in de taart moest kruipen, zodat hij meteen kon leveren. Al rijdend nam
hij de telefoon op, zich van geen kwaad bewust. Het was Johan, die meteen begon
te roepen en te tieren. Kevin was helemaal van de kaart en zag de vrachtwagen
voor hem niet, die een onverwacht inhaalmanoeuvre deed. Het werd een frontale botsing
met een fatale afloop. Kevin had geen pijn geleden. Hij was op slag dood.
Johan brieste van woede en ging
ervan uit dat Kevin de telefoon had afgelegd. Hij sprong in zijn auto. Diane hoorde
hem vertrekken, in haar taart en houten kist. Ze wist niet wat er aan de hand
was. Ze riep even, maar niemand antwoordde. Al de andere personeelsleden waren
al naar huis.
Johan was zichzelf niet meer. Tranen
stonden in zijn ogen. Daardoor zag hij de borden niet van de wegomlegging. Of hij
zag ze wel, maar negeerde ze. Niemand zal het weten. Zijn auto en zijn lichaam
werden een dag later gevonden in het kanaal. Het was een dramatisch verhaal. Een
werknemer en de eigenaar van Traiteurdienst Jodi stierven op dezelfde dag.
En Diane? Die zat in haar
taart. Te wachten. Uren, dagen, er kwam geen einde aan. Niemand kon haar
bereiken. Haar gsm lag in de woonkamer en stond af. Hoe vaak had ze niet
geprobeerd om die houten kist open te krijgen? Gelukkig moest ze geen honger
lijden. Maar het duurde te lang. Veel te lang. Uiteraard ging de zaak, na de
dood van Johan, meteen dicht. Men ging op zoek naar Diane, maar vond haar niet.
De kranten berichtten er de eerste dagen uitvoerig over, maar al gauw werd het
vergeten. Net zoals Diane.
Maanden verstreken. De deur
bleef dicht. Tot op de dag dat er een onderzoek gevoerd werd. Rekeningen waren
niet vereffend, de huur was niet betaald. Het gebouw werd in beslag genomen. Alles
lag ondertussen al onder een laag stof. Wat nog waarde had, werd meegenomen. De
man die na lang zoeken, de sleutel van de bestelwagen vond en die opende,
krijgt nog steeds psychologische begeleiding.
Dat een slagroomtaart na zoveel
maanden beschimmeld en stinkt, dat besefte hij wel. Maar niemand had verwacht
dat hij er een hoopje pluimen en de beenderen van Diane zou vinden…
Woah - wat een verhaal!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig, zat er helemaal in!
Emotioneel en lekker luguber, topcombinatie XD
Super zo'n klein stukje tekst zo'n groot verhaal. Adembenemend goed.
BeantwoordenVerwijderenwat een heerlijk verhaal!
BeantwoordenVerwijderenWow... heftig verhaal.. kippenvel!
BeantwoordenVerwijderenGruwelijk spannend :-)
BeantwoordenVerwijderenWow, sterk!
BeantwoordenVerwijderenSuper geschreven !
BeantwoordenVerwijderen