Koning Krak

Koning Krak zat op zijn troon. Zijn ene arm rustte op de leuning en ondersteunde zijn hoofd. Zijn kroon stond een beetje scheef. Af en toe zuchtte hij diep. De vorst was niet gelukkig. Hij woonde nu al zo lang in Wawel, een indrukwekkende burcht op een heuvel, genesteld in een bocht van de Vistula-rivier.

Toen hij hier zijn intrek nam, was hij erg gemotiveerd. Hij zou goed zijn voor zijn Poolse onderdanen. Hij zou op deze plaats een nederzetting doen ontstaan, die snel zou uitgroeien tot een bloeiende en bekende stad. Zijn volk zou hem bewonderen voor zijn goedheid. Maar er waren geen onderdanen. In de hele omtrek was geen levende ziel te bespeuren. Geen huisjes, hutjes, niets. Enkel de burcht was er. Zelfs de weg die naar de burcht liep was bijna verdwenen omdat niemand er gebruik van maakte. Dat maakte Koning Krak erg ongelukkig.

‘Vervloekte draak!’ bulderde hij door het lege vertrek. Het leek wel alsof de draak het gehoord had, want heel even daverde de burcht, toen Smok vuur spuwde. De koning stond op en begon te ijsberen. Het werd tijd dat er verandering kwam. Het moest gedaan zijn met het ontvluchten van zijn burcht. Hij moest voorkomen dat mensen in een grote boog om deze plaats heenliepen.

Onder de burcht, in een grote grot, hield Smok zich schuil. Alles en iedereen die in de buurt kwam, werd onmiddellijk verslonden. Zijn voorkeur ging uit naar schapen en koeien, maar die waren bijna allemaal op. Koning Krak vreesde dat heel binnenkort zijn weinige bedienden, of misschien wel zijn zonen of zijn dochter, eraan moesten geloven.

De volgende dag stonden zijn drie zonen en de vijf enige knechten van het kasteel in volledige wapenuitrusting klaar. Samen zouden ze Smok verslaan. De koning sprak hen moed in en stuurde hen naar de grot. Even later hoorde hij hoe de draak woest tekeer ging. Zijn zonen keerden terug, met slechts één knecht. Hun zwaarden waren als lucifers doorgeknakt, sommigen hadden zware wonden van de tanden of de klauwen van die gruwelijke draak. Vier knechten hadden het niet overleefd: Smok had hen verslonden of verkoold. Het enige geluid dat nu overheerste was het smakken van Smok, die zich tegoed deed aan een onverwachte maaltijd.

Koning Krak besloot om het anders aan te pakken. Hij stuurde zijn zonen uit naar alle uithoeken van het land. De boodschap voor de Polen was duidelijk: wie de draak doodde, mocht de prinses trouwen. Skuba, de schoenmaker, hoorde dit nieuws. Hij was niet zo geïnteresseerd in de prinses, maar hij hield wel van een uitdaging. Hij bood zich aan bij de koning en kreeg toelating om een poging te doen.

Skuba slachtte een schaap en vilde het. Hij maakte een mengsel van kalk, zwavel en brokken vlees en naaide de vacht weer toe. Net voor zonsopgang legde hij het karkas voor de ingang van de grot. Smok had het meteen geroken en was heel blij met dit gemakkelijke ontbijt. Met één hap was het door zijn keelgat verdwenen. De draak had er al vlug spijt van. De kalk en zwavel verbrandden zijn maag en hij kreeg zoveel dorst dat hij er gek van werd. Brullend van de pijn sleep hij zich naar de Vistula. Hij dronk en dronk en dronk tot hij openbarstte. Smok ontplofte in duizenden stukjes draak, schubben, schapenvacht en spetterende zwavelvonken.

Koning Krak was zeer tevreden: Skuba reisde liever de wereld rond dan te trouwen met zijn dochter en Smok was dood. Langzaam maar zeker kwamen de mensen terug en bouwden ze hun huizen rond de burcht. Krak was een goede koning en de mensen noemden hun stad naar hem: Krakau.

Als je in de buurt van de Wawel-burcht rondloopt, kan je de grot van Smok bezoeken. Drakenresten zal je er niet meer vinden, dat is ondertussen te lang geleden. En, oh ja, die draak aan de ingang van de grot… die is gewoon van koper. Niet verschieten als hij af en toe eens vuur spuwt!