Die angst, die beklemmende angst. Ze moest weg. Maar het ging niet. Ze was een gevangene in haar eigen hoofd. Ze kon niet weg.
Er werd geklopt. Ze beefde. Opendoen? Nee. Niet nu. Men mocht haar zo niet zien. Ze dacht aan vroeger, hoe haar speelkameraadjes haar uitgesloten hadden en hoe ze langzaam, maar toch niet zo zeker, een eigen weg gegaan was. Hoe ze was opgeklommen en ergens anders een nieuw leven begonnen was, met veel respect van de nieuwe anderen. Hoe ze zich groot en sterk voelde.
En nu die angst…die beklemmende angst. Ze zou falen. Ze was niet sterk genoeg meer om dit toneelstuk nog langer te spelen. Ze kon het niet. Ze was helemaal zo sterk niet als men van haar dacht. Nee. Ze zou falen. Ze zou bezwijken. Maar waarom juist nu?
Ze bezweek, gaf het op. Het verleden dat ze meedroeg was te zwaar. Diep van binnen knapte het helemaal.
De postbode belde nogmaals. Tevergeefs. Hij zou morgen nog eens terugkomen...
vreselijk....
BeantwoordenVerwijderenangst is verlammend voor een mens,
ik kan je vertellen dat ik héél veel jaren bang was, doodsbang, en nu ben ik daar van af, ik heb een nieuw leven gekregen,
als ik iets kan doen voor deze mens....
tanneke je weet waar ik zit hé:-)
lieve groet,
ook nu zal ze er weer bovenop klimmen!
BeantwoordenVerwijderenjawel, sterk is ze wèl! alleszins sterker dan ze zelf denkt!!
tuurlijk mag ze af en toe zwak zijn, maar het mag niet te lang duren! de angst mag geen 'baas' gaan spelen! :-))
dit heb je weer heel mooi geschreven, tanneke!!
ik wens je een gezellig weekend,
mooi gestructureerd, met slechts in de allerlaatste zin de betekenis van dit korte angstmoment. Dit is de correcte manier om het begin van het verhaal te vertragen tot het allerlaatste moment. En een verhaal op zichzelf is het ook niet. Het is een flits. Zeer mooi gedaan.
BeantwoordenVerwijderen