Vrij gezellig

De lezing was echt boeiend. Een goede spreker en een mooie PowerPoint. Het doet je toch wat, hoor, als je ziet hoe de mensheid de aarde om zeep aan het helpen is! Ik had deze lezing ergens anders al eens bijgewoond, maar het boeide me zo dat ik het graag nog eens had gehoord. Dat werd een heel avontuur. Ik heb uit principe geen auto en doe dus alles met het openbaar vervoer. Meer dan 2 uur deed ik erover om tot hier te geraken, maar het was me dan toch gelukt. Na de lezing holde ik naar de bushalte want er was maar een bus om het uur. Natuurlijk was ik net te laat. Aan het eind van de straat reed de bus net de hoek om. Jammer! Ik keek op mijn horloge: 22u al ondertussen. Aan de overkant was een café. Dat kwam goed uit. Even iets drinken terwijl ik op de bus wacht en de lezing wat laten bezinken.

Wat een lawaai! De muziek stond veel te luid en de meeste mensen waren al aardig beschonken. Je kon geen woord tegen elkaar zeggen. Niet dat ik dat wou, ik kende hier niemand, maar aangenaam was het niet. Blijkbaar vierde er iemand zijn vrijgezellenavond. Wat een zootje! Ze hadden zijn hand ingegipst, samen met een groot bierglas. Dat werd natuurlijk voortdurend bijgevuld. Zijn kameraden waren enorm uitgelaten. Het degouteerde me een beetje. Het contrast met de voorgaande uren was me wat te groot. Ik zette mijn rugzak wat dichter bij. Je wist maar nooit met dit soort volk... Het zouden wel leeglopers, werklozen en racisten zijn!

Het zou een lang uur worden. Toen ik mijn rozebottelthee bestelde, werd ik scheef bekeken. Het leek me het beste om wat te lezen in mijn nieuwe boek: ‘De aarde genezen’. Daarin omschrijft de auteur hoe verstoorde aardmagnetische plekken op aarde terug in evenwicht gebracht kunnen worden door groepszang, dans en meditaties. Erg boeiend is dat! Maar nog geen vijf minuten later stond die vrijgezellenbende rond mijn tafeltje. Ze leken heel geïnteresseerd in mijn boek. Iemand vroeg ook waar ik mijn kleren kocht. Er is toch niets mis met een lange jeansrok en sandalen? Nog een andere liep plots naar buiten en stond na een minuutje terug binnen met een paardenbloem in zijn hand. Hij probeerde die in mijn haar te steken. Maar dat wou ik niet! Ik sloeg zijn handen weg. De vrijgezel kwam er tussen en trok zijn vriend weg. Oh, wat was ik boos! Zie je wel dat dit weer zo een leegloper was. Gelukkig ben ik gewoon blank want anders zou hij me erger aangepakt hebben!

De pinten werden weer maar eens gevuld. Ze stonden nu aan de toog en lalden er op los. Ik zag die kerel al op extreem rechtse meetings paraderen, maar...wat was dat? Hij trok zijn T-shirt omhoog om zijn tatoeages te laten zien. Hij stond met zijn zij naar mij gericht. Een schoon, getraind lijf, dat wel. Er stond iets in gotische letters op zijn buik. Ik zette mijn bril vlug op om het te kunnen lezen. ‘Ali’ stond er. Ali. Ali dus... Och nee, zie je wel! Hij is geen racist! Ik altijd met mijn vooroordelen. Ik had die kerel zomaar beschuldigd van vanalles en nog wat. Hoe dikwijls had ik me al voorgenomen om dat niet meer te doen. Het was niet fair tegenover die man. Ik had hem beschuldigd van alles wat slecht was, maar het was ikzelf die slecht was. Dat kon ik zo niet laten. Met een klein hartje stond ik op om mijn verontschuldigingen aan te bieden. Net toen ik wou rechtstaan, struikelde ik over mijn rok. Ik wou me ergens aan vastgrijpen maar duwde zo tegen een grote kerel die ook aan de toog stond. Die verloor zijn evenwicht en duwde de getatoeëerde kerel omver. Razend werd die! Ze begonnen te vechten: duwen en trekken... Ik krabbelde mezelf recht, nam mijn rugzak en mijn boek en ging naar buiten. Het was me allemaal wat teveel. Over een halfuur zou de bus komen. Het leek me het beste om aan de bushalte te wachten. Even later kwam de kerel met de tatoeage buiten. Zijn T-shirt was aan flarden gerukt. Hij had een bloedneus. Boos trok hij het T-shirt helemaal van zich af en smeet

het weg. Hij wandelde me voorbij. Nu zag ik zijn tatoeage helemaal: Alive and Kicking stond er...