Over koetjes en kalfjes...

De wekker ging. Oorverdovend hard. De rest was stilte. Ik had het erg moeilijk met het feit dat ik mijn warme bed moest verlaten. Maar de plicht riep. Als boer heb je je verantwoordelijkheden. Vlug kleedde ik me aan en begon eraan: het melken van de koeien. Dat was maar net op tijd. Zie je, koeien wachten nu eenmaal niet. Als het tijd is om gemolken te worden, dan moet je dat als boer doen. Zo eenvoudig is het. Ook om 5 uur ’s morgens.

Nu dat klusje geklaard is, heb ik wel even tijd voor een tas koffie. Maar niet te lang treuzelen. Uit noodzaak moet ik ook naar mijn werk. Een redelijk saaie kantoorjob. Ik tel de uren af dat ik daar zit. Een echte boer heeft teveel werk om administratie voor iemand anders te doen. De computers bij ons op het werk zijn dan nog eens zwaar beveiligd. Ik kan er zelfs mijn eigen mail niet opvragen.

7u15. Het is bijna tijd om te vertrekken. Gisteren kocht ik pompoenplantjes. Het belooft een mooie oogst te worden. Dat is goed, want dat levert me weer wat op. Maar dan moet ik die plantjes nog vlug in de grond steken. Het gaat allemaal zo vlug. Wat je niet verzorgt, verkommert. Over verkommeren gesproken: ik heb nog heel wat komkommers teveel. Misschien kan ik aan mijn buren eens vragen of zij er wat kunnen gebruiken, of wie weet kan ik ze wel ruilen voor wat aardbeiplantjes.

7u30. Nu moet ik echt vertrekken. Hollen naar de bus die me naar het station brengt. Oei, heb ik die pompoenplantjes nu wel water gegeven? Een mens heeft het veel te druk tegenwoordig. In de trein zitten nog boeren. Die hebben meer geluk en hebben zo te zien alles onder controle.

9u00. Nog anderhalf uur en het is pauze. Ik zou liever doorwerken tijdens mijn pauzes en dan wat vroeger naar huis gaan. Er is zoveel te doen op mijn boerderij, dat hou je niet voor mogelijk. Jammer genoeg mag dat niet van mijn baas. ‘Pauze is pauze en werkuren zijn werkuren’, zegt hij dan. Hij heeft geen boerderij. Hij begrijpt mij niet.

17u00. Eindelijk! Ik kan naar huis. Als ik een spurtje inzet kan ik misschien een trein vroeger nemen. Dat scheelt weer een halfuur. Ik zal toch een schuur moeten kopen deze week. Binnenkort kan ik oogsten en dat moet netjes opgeslagen worden. Mijn nieuwe tractor doet het prima. Daar heb ik keihard voor gewerkt. Een deel ervan heb ik met mijn creditcard betaald. Nu gaat het werk veel sneller. Dus die investering haal ik er wel snel weer uit. Maar wat is dat? Er ligt een briefje op tafel: ‘Haal jij de kinderen op van school? Ik moet laat werken.’ Oh, nee! Dat kan toch niet! Daar heb ik helemaal geen tijd voor! Dat wil zeggen dat ik ook met hen huiswerk moet maken en eten maken. Nee, sorry, dat zal moeilijk worden. Weet je wat? Ik bel de school even, dan kunnen ze in de naschoolse opvang blijven en daar hun huiswerk alvast maken. In de diepvries zitten nog wel wat pizza’s. Genoeg tijd verloren, vlug gaan kijken bij de pompoenen. Dat ziet er allemaal goed uit. Ik mag niet vergeten de akkers van mijn vrienden te gaan bemesten. De kippen van de buren moet ik ook nog voederen. Veel extra werk, maar daar krijg ik dan weer mooie planken voor mijn schuur in de plaats.

18u00. Telefoon. De naschoolse opvang is gedaan. Of ik mijn kinderen kom ophalen... Ach, nee, nu schaam ik me toch wel een beetje! Die boerderij slokt me helemaal op. Ik laat alles vallen, alleen dat schuldgevoel neem ik mee. Mijn kinderen vergeten, hoe is dat nu mogelijk? Gelukkig zijn ze niet boos op mij. We gaan naar huis. Ik beloof dat ik lekkere pizza’s zal maken. Ze hebben het me vergeven. Mijn oudste dochter wil me helpen en dekt de tafel. ‘Mama’, zegt ze, ‘mag ik Farmville afsluiten en je laptop wegzetten?’