Geheugensteuntje

Elke morgen ga ik naar de bakker om de hoek. Een half wit, gesneden. Op zaterdag stap ik nog wat verder, naar de dagbladhandelaar. Daar koop ik mijn doosje sigaren. Nu Yvonneke dood is, heb ik daar een gewoonte van gemaakt. Een beetje troost voor de eenzaamheid. Al twee jaar ben ik alleen nu. Het meeste mis ik ons dagelijks potje kaarten. Yvonneke won bijna altijd. Ik vond dat haar ogen zo mooi fonkelden als ze won. Af en toe kon ik het niet laten en won ik zelf. Dan ging ze in de zetel aan het raam wat mokken. En dan bracht ik haar een tasje koffie. Of was het thee? Ik weet het niet meer zo goed. Dat overkomt me wel vaker de laatste tijd. Onlang kreeg ik bij de bakker een scheurkalender. Ik dacht dat ik dan goed zou weten welke dag het was, elke dag. Maar ik kan me meestal niet herinneren of ik nu al een briefje van de kalender getrokken heb of niet. De dokter zegt dat het normaal is dat ik die dingen vergeet op mijn leeftijd. Alsof ik daar iets aan heb! Maar ik denk dat ik iets gevonden heb. Ik zag een nieuw soort hoofdkussen. Het lag in de etalage van de winkel. Het had een hele rare vorm. Een mooie vrouw stond er op de foto. Zij lag zo mooi recht op dat kussen. Maar het was vooral de tekst die erbij stond die me interesseerde: “Schuimkussen met geheugenfunctie”. Dat stond er. Jaja, tegenwoordig vinden ze de gekste dingen uit! Ik kan dat al lang niet meer volgen. Maar dit leek me wel wat. Want dat vergeten, dat vind ik echt niet leuk. Zaterdag was ik zelfs twee keer sigaartjes gaan kopen. Fons van de winkel moest er mee lachen. Ik niet. Op de terugweg heb ik dat kussen gekocht. Als ik dan ’s nachts daarop slaap, dan zal dat mijn geheugen versterken en ervoor zorgen dat ik niets meer vergeet. En dat Fons niet meer met mij lacht.

Al een week slaap ik nu op dat vreemde hoofdkussen. Na enkele minuten zakt mijn hoofd er wat in weg. Maar dat zal wel zo moeten met die geheugenfunctie. Dezemorgen stond de zoon van de bakker aan de deur. Met een half wit. Gesneden. Ik had het betaald, maar was het vergeten mee te nemen. En een paar dagen geleden kwam ik bij Fons in de winkel voor mijn sigaartjes. Hij lachte weer: ‘Het is toch geen zaterdag, Richard! Zijn uw sigaartjes al op?’ Hij maakt me dan zo kwaad, he! Toen ik thuiskwam heb ik dat kussen terug ingepakt. De foto van de mooie vrouw er netjes bij in gestoken. Dat kussen helpt niet! Die moderne dingen werken niet. Ik was vastbesloten: dat kussen ging terug naar de winkel!

Maar waar heb ik dat kasticketje nu weer gelegd?