woensdag 18 februari 2015

Uitdeinen


De rode cijfers priemen meedogenloos in het donker. Ze staren me brutaal aan. 4:14, staat er nu. Ik woel en draai. De slaap komt maar niet. Ik zoek een andere houding, probeer rustig te ademen en te ontspannen, maar de slaap lacht me uit.

Allerlei trucjes probeer ik: ik stel me een warme avond aan zee voor en beeld me het zachte ruisen van de golven in; ik tel de seconden als waren het schaapjes, ik adem trager en rustiger. Maar niets helpt. Het donker omringt me en ik hoor het ruisen van de stilte.

Mijn hand rust op mijn buik. Langzaam volgt die mijn ademhaling. Op en neer. Bewust. Dan word ik mijn hartslag gewaar. Onrustig en veel te snel. Mijn hand schuift hoger. Op zoek naar die kloppende motor. In overdrive, duidelijk.

Ik concentreer me er op, probeer een snelle revisie te doen en regelmaat af te dwingen. Het geluid van het kloppen zwelt aan. De hele kamer lijkt er mee gevuld. Het bonzen wordt beangstigend. Koppig hou ik vol. De rode cijfers zijn al zestig keer veranderd. En dan…

Dan merk ik het. Het gaat trager. Veel trager. Maar het trager gaan, gaat veel te snel. Er zit een zee van tijd tussen elke hartslag. Het duurt zo lang dat ik vergeet waar ik gebleven was met het tellen. Mijn hand zoekt naar het deinen van mijn buik, maar vindt een windstil meer in plaats van een deinende zee.

Mijn lichaam lijkt volledig weg te zinken in de matras. Ik verdwijn en wordt opgeslorpt. Het kloppen stopt. De rode cijfers doven uit.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!