woensdag 12 oktober 2011

Net als ik


Dertig jaar was ik. Een gezonde, jonge man en gelukkig getrouwd. Mijn werk nam me volledig in beslag. Ik voelde me belangrijk. Mijn zoon werd geboren, op de normale manier, zoals dat meestal gaat. Op dat moment zat ik in een vliegtuig, op weg naar die belangrijke meeting met een belangrijke partner in verband met een belangrijk contract. Mijn vrouw vertelde me het goede nieuws, net nadat het contract ondertekend was. Het maakte me blij.

De ene zakenreis na de andere volgde. Ik leefde in hotelkamers en bracht het grootste deel van de dag door in vergaderzalen of in chique restaurants. Voor ik het wist kon mijn zoon praten. Af en toe belde mijn vrouw me op en dan hoorde ik zijn fijne stemmetje. Het ontroerde me. Hij zei dan soms: ‘papa, later als ik groot ben, word ik net als jou!’

Het leven ging voort. Altijd maar voort. Af en toe hield ik even halt, als mijn zoon me vroeg: ‘papa, wanneer kom je nog eens naar huis?’ Ik moest hem vaak het antwoord schuldig blijven. Meestal wist ik het zelf niet. ‘Als ik terug thuis ben, jongen, dan gaan we iets leuk doen’, zei ik dan. Ik wist dat hij tevreden knikte aan de andere kant van de lijn.

Hij werd tien jaar. Een grote jongen al. Het was één van de zeldzame momenten dat ik thuis was. Ik zat achter mijn computer en vloekte omdat ik het dossier niet afgerond kreeg en omdat de deadline te strak was. Hij stak zijn hoofd even binnen en zei zachtjes: ‘dank je voor de mooie voetbal, papa. Kom je even mee spelen?’ Ik keek hem over mijn schouder aan en zuchtte: ‘Vandaag kan ik echt niet, jongen, ik moet dit dossier afkrijgen.’ Hij ging weer weg, hij begreep het wel. Hij was fier op zijn papa, die zoveel bereikte. Hij zei tegen zijn mama: ‘als ik groot ben, word ik net als papa.’

De tijd vloog. Ik was thuis. Mijn leven was wat rustiger geworden. Mijn zoon kwam binnen. Hij zat nu op kot. In het weekend kwam hij naar huis. Ik bekeek hem en was verbaasd: hij was geen kleine jongen meer. Mijn zoon was nu een man. Ik was fier op hem en vroeg: ‘heb je even tijd om wat te babbelen?’ Hij keek me aan, schudde zijn hoofd en zei: ‘Hey papa, ik heb geen tijd. Mag ik de auto even lenen? Ik zie je later wel!’ En weg was hij. Ik bleef erg eenzaam achter.

Nu ben ik met pensioen. Mijn zoon woont hier niet meer. Daarnet belde ik hem op. Zomaar en ook omdat ik hem miste. Ik vroeg: ‘wanneer zie ik je nog eens? Het is zo lang geleden!’ Het bleef even stil. Toen zei hij: ‘Als ik tijd heb, papa, dan kom ik nog wel eens langs. Ik heb het zo druk met mijn nieuwe job. De tweeling heeft griep. Ik heb dus mijn handen vol. Fijn om je nog eens te horen, papa!’ Minutenlang bleef ik met de telefoon in mijn handen zitten.

De gelijkenis was treffend. Het raakte me tot diep in mijn hart. Mijn zoon had gelijk: hij is groot geworden. Hij is net als ik geworden. Net als ik.


14 opmerkingen:

  1. Mooi ... en helaas waar: tijd vliegt, en minder goede gewoontes krijgen navolging ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Triest! Het leven van deze man heeft nooit om zijn gezin gedraaid, maar uitsluitend om zijn werk. In het leven van de zoon is dus logischerwijs geen plaats voor zijn vader.
    Zo vader, zo zoon.

    Dank voor je bezoek aan mijn blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo kom jezelf ongewild tegen.
    Het gaat zo snel....
    Heel mooi en confronterend
    Dank je wel voor je bezoekje op mijn fotoblog.
    Ik kom hier vaker even bijlezen.
    Groetjes :) Aly

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oh wat triest, zo triest. Erg mooi geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi geschreven!
    De fictieve papa uit jouw verhaal zou misschien wat troost kunnen vinden in het beluisteren van het mooie liedje van Stef Bos over een zoon die vindt dat hij steeds meer op zijn papa lijkt... papa ik lijk steeds meer op jou...
    (http://www.youtube.com/watch?v=_pnqIPWKIVw)
    Katrien

    BeantwoordenVerwijderen
  6. heel goed geschreven maar wel wat voorspelbaar

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dat doet een mens eens nadenken. Meer tijd voor uw kinderen maken, dan zullen zij dat ook achteraf voor jou doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Weergaloos verhaal, Tanneke. Zou je er wat voor voelen om mee te doen met onze schrijfclub IMP?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Prachtig geschreven.

    Eerst dacht ik dat het over jezelf ging, maar toen dacht ik: een man? Zat ik dan niet op Tanneske's blog? Ja toch wel. (Ik kom hier namelijk voor het eerst.)
    Daarna viel het kwartje. Dat ligt niet aan jouw verhaal uiteraard!

    Wat een triest verhaal. Je kan je in beide personen verplaatsen en je hebt het zo mooi geschreven. Ik ben blij met mijn man die een drukke baan heeft, maar altijd tijd vrijmaakt voor zijn gezin. Afgelopen weekend zijn we nog naar de musical "Zorro" geweest in het Luxortheater. Met elkaar leuke dingen doen, daar leef je toch voor?
    Amen.

    Ik heb je blog met veel plezier gelezen. Vind je het goed dat ik hem op mijn blogrol zet?
    Groetjes van Mirjam Kakelbont.
    www.kakelbont.freeweb.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Prachtig geschreven.

    Eerst dacht ik dat het over jezelf ging, maar toen dacht ik: een man? Zat ik dan niet op Tanneske's blog? Ja toch wel. (Ik kom hier namelijk voor het eerst.)
    Daarna viel het kwartje. Dat ligt niet aan jouw verhaal uiteraard!

    Wat een triest verhaal. Je kan je in beide personen verplaatsen en je hebt het zo mooi geschreven. Ik ben blij met mijn man die een drukke baan heeft, maar altijd tijd vrijmaakt voor zijn gezin. Afgelopen weekend zijn we nog naar de musical "Zorro" geweest in het Luxortheater. Met elkaar leuke dingen doen, daar leef je toch voor?
    Amen.

    Ik heb je blog met veel plezier gelezen. Vind je het goed dat ik hem op mijn blogrol zet?
    Groetjes van Mirjam Kakelbont.
    www.kakelbont.freeweb.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Prachtig geschreven.

    Eerst dacht ik dat het over jezelf ging, maar toen dacht ik: een man? Zat ik dan niet op Tanneske's blog? Ja toch wel. (Ik kom hier namelijk voor het eerst.)
    Daarna viel het kwartje. Dat ligt niet aan jouw verhaal uiteraard!

    Wat een triest verhaal. Je kan je in beide personen verplaatsen en je hebt het zo mooi geschreven. Ik ben blij met mijn man die een drukke baan heeft, maar altijd tijd vrijmaakt voor zijn gezin. Afgelopen weekend zijn we nog naar de musical "Zorro" geweest in het Luxortheater. Met elkaar leuke dingen doen, daar leef je toch voor?
    Amen.

    Ik heb je blog met veel plezier gelezen. Vind je het goed dat ik hem op mijn blogrol zet?
    Groetjes van Mirjam Kakelbont.
    www.kakelbont.freeweb.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  12. verbraecken nadia15 oktober 2011 om 11:34

    zo herkenbaar...wat ben ik blij dat ik mijn zoon nog héél héél even bij me heb ...hij is al 27...hij blijft niet lang meer ,ik weet nu al dat het me verschrikkelijk pijn gaat doen ...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. weezer@hotmail.be15 oktober 2011 om 11:36

    heel ontroerend

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Een heel mooi verhaal.En de boodschap is .Geen tijd,Maak tijd !!
    Groetjes Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen

Reactie krijgen op een schrijfsel is het teken dat je gelezen wordt! Dank je wel hiervoor!