Het komt voor de bakker

Fons startte de auto. Om de twee dagen reden ze met hun karretje naar de bakker. Voor Fons werd een auto besturen een hele opgave. Gerda had het ook zwaar: meer dan een uur had ze nodig om zich op te maken, haar kapsel te bedwingen en de juiste handtas te kiezen. Het hing Fons serieus zijn strot uit.

Een man en een vrouw in de auto. Op weg naar de bakker. Het was druk. Nergens vond Fons een parkeerplaats, op acceptabele afstand voor Gerda’s benen. Gerda werd kregelig, alsof Fons hier eigenhandig voor gezorgd had. Ze reden nu al voor de vijfde keer voorbij. Gerda was het beu. ‘Zet me maar af aan de deur, rij nog eens rond en kom me dan oppikken!’ Ze hees zich uit de auto met veel gezucht en gepuf, waardoor ze niet hoorde hoe Fons stilletjes ‘aye aye kapitein’ mompelde.

Fons reed weg. Hij bleef rijden. Zomaar. Hij wist zelf niet waarom. Fons reed altijd maar door. Hij stuurde opvallend zeker het autootje het dorp uit. Zijn leven uit. Hij reed de snelweg op. Niemand zag Fons ooit nog terug.

Gerda heeft lang gewacht. De motregen pleegde een aanslag op haar kapsel. Het brood was aanvankelijk nog lekker warm. Precies zoals Fons het graag heeft. Toen ze, uren later, thuiskwam, was het brood volledig afgekoeld. Gerda deed wat ze altijd deed: ze legde het brood in de kast. Daar ligt het nu nog altijd, te wachten op Fons.

Dirk Oudes - Het dagelijks brood