Tandenfeest

Ik vind het vreselijk als mijn kinderen aan hun loszittende tanden zitten te prutsen. Het bezorgt me kippenvel en ik draai mijn hoofd er van weg. Erger nog is het als ze vragen: ‘kijk, die tand zit heel erg los, wil jij hem eruit trekken?’ Brrrrr, horror is dat! Ze kunnen het maar niet begrijpen dat ik me daar zo bij voel. Zij zijn fier, ze worden groot, ze worden zoals ik...

Die morgen was het weer zover. ‘Kijk, hij valt bijna uit!’, zei Zoon en ondertussen jongleerde zijn tong rond die wiebelende tand. ‘Eet je ontbijt nu maar verder’, zei ik stilletjes. Ondertussen zag ik het scenario al voor me dat die tand loskwam en met de ontbijtgranen mee richting maag ging...

Pas ’s avonds, na het tandenpoetsen, kwam de echte held naar boven. ‘Ik trek hem zelf uit! Nu!’ En dat deed hij dan ook. Met een brede glimlach, weliswaar met een gapend gat in die rij blinkende melktanden, een druppeltje bloed aan zijn mond en die tand hoog opgeheven in de lucht toonde hij zijn volgende stap in het groeiproces. ‘Goed zo!’, probeerde ik zo enthousiast mogelijk. ‘Spoel nu maar eens goed.’ Dat deed hij. Dochter spurtte naar beneden. Al snel kwam ze terug met een klein doosje. ‘Hier, Broer, je mag mijn doosje lenen om je tand in te doen. Leg die dan maar onder je kopkussen, dan komt de tandenfee deze nacht.’ Broer deed dat met een geheimzinnig glimlachje. ‘Zus, misschien weet je het nog niet, maar je bent nu oud genoeg. Ik zal eens iets vertellen...’

Zo kwam het dat er weer een mythe ontkracht werd. Weer werd een ouder betrapt op fabels en verzinsels. Toch blijven kinderen in je geloven. Voor alle zekerheid komt Zus me nog even vragen of het allemaal wel echt waar is. Ja, het is echt waar! Maar Broer steekt wel heel overtuigd zijn tand in het doosje. ‘Morgen zit er een centje in!’ glundert hij. Dat zal ik met veel plezier doen. Net zoals ze op 6 december nog heel lang een cadeautje zullen krijgen.

Toch is Zus nog niet helemaal tevreden. ‘Wat doe jij dan met die tand, mama?’ vraagt ze. Tja, wat doe je daar mee... Vroeger hield ik ze bij, in een ander klein doosje. Maar telkens als ik dat doosje tegenkwam en opendeed verschoot ik zo van dat lugubere aanzicht dat ik het weer op een ander plaatsje verstopte, in de hoop het niet meer te vinden. Nee, losse tanden verzamelen is niet echt mijn ding. Mezelf troostend met het feit dat ik de leuke dingen van mijn kinderen wel spaar, smeet ik alle tanden weg. Het was een opluchting! Elke tand die ik wisselde voor een centje ging dezelfde weg op: de vuilbak in. Met telkens toch een beetje een schuldgevoel. Maar kon ik dat nu zeggen aan Zus? Ik smijt een stukje van jullie zomaar de vuilbak in! Neen, dat kon ik niet...

‘Ik neem die tand uit het doosje en steek hem buiten in de tuin in de grond’, zei ik. Wat jammer dat ik niets creatiever kon bedenken op dat moment. ‘In de grond? Tussen je bloemen?’ vroeg ze met een verbaasde blik. ‘Ja’, zei ik, ‘ik kan me geen mooier plekje bedenken dan tussen al die mooie bloemen.’ Je hoorde ze nadenken over wat ik gezegd had. Grote mensen doen nu eenmaal alles met een reden. En toen kwam het. ‘Mama’, zei ze. ‘Dat is ongelooflijk slim van je!’ Verbaasd keek ik haar aan. Lachend, met hier en daar een ontbrekende melktand, zei ze: ‘als je die in de grond stopt en goed verzorgt, dan groeit er later een mooie kunstgebittenboom. Jij bent de slimste mama die er is!’