Bittere twee

Lees, voor je dit leest, eerst 'Bittere thee'.

Ik kon Bart niet uit mijn hoofd zetten, net zo min als dat zinnetje: ‘ik ben morgen ook alleen thuis’. Het hield me bezig, de hele tijd. Het zinnetje tolde en dolde in mijn hoofd en het botste tegen de wanden van mijn geweten. Het maakte putjes in de wanden ervan, maar die herstelden zich wonderwel snel. 

Mijn vinger lag weer op zijn deurbel. Deze keer twijfelde ik niet. Ik drukte vastbesloten op het knopje. De deur ging snel open, het leek wel alsof hij klaar stond en uit beleefdheid een paar seconden gewacht had, met zijn hand geklemd rond de deurknop. Ik zag een vlug, bevestigend knikje en zijn mondhoeken die zich zelfzeker krulden tot een glimlach. Nog voor de deur dicht was, kuste ik hem. Niet zomaar en vluchtig, neen, ik kuste hem hartstochtelijk. 

Hij trok me binnen en met een vlugge armbeweging smeet hij de deur dicht. Mijn kus werd zonder enige twijfel beantwoord. Ik voelde zijn vingers vastberaden op verkenning uitgaan. Mijn handtas gleed op de grond. Het was goed zo. Al kussend belandden we in de grote, ruime zetel. De poes sprong blazend weg. Voor haar was het duidelijk dat het dutje er op zat.

'Eindelijk', zei hij. Hij woelde door mijn haar en fluisterde nog eens in mijn oor: 'Eindelijk!' Ik liet me volledig gaan en genoot intens. Zijn aanrakingen deden mijn huid tintelen. Voorzichtig knoopte hij mijn blouse los. Mijn lichaam trilde en zinderde. Ik vermoedde dat mijn hartslag hoorbaar was tot bij de buren. Hij keek me even vragend aan, maar één blik van mij was genoeg om hem gerust te stellen. Ja, dit was wat ik wou, doe nu alsjeblief verder...

De bel deed ons beiden opschrikken. Het geluid was verschrikkelijk en doorkliefde de woonkamer. We voelden ons alle twee betrapt. Weer duwde er iemand op die bel. Het was blijkbaar dringend. Ik fatsoeneerde mijn haar en begon met het dichtknopen van mijn blouse. Bart deed een poging om het te negeren en ging wat trager, maar koppig door met me te kussen. Toen die rotbel plots non-stop afging was het ook voor hem genoeg geweest. Duidelijk geïrriteerd stond hij op en stapte met grote, brute passen naar de deur. Zijn hemd hing nonchalant uit zijn broek. Nog steeds ging de bel. Ik keek rond, wat moest ik doen? Zou het mijn man zijn? Wat nu? Oh, als die bel nu maar eens ophield. Wat een rotherrie!

Hij trok aan mijn arm. Hij schudde me door elkaar. Ik was helemaal in de war. Wat gebeurde hier toch? Waarom werd ik zo door elkaar geschud? Laat me toch genieten… Dan voelde ik plots een kus op mijn voorhoofd. 

'Wakker worden, lieverd, je wekker gaat al een poosje af, maar je hoort hem blijkbaar niet. Het is tijd om op te staan!' Langzaam drong het tot me door. Ik zette de wekker met een venijnige tik af. Mijn man stapte net de slaapkamer uit. 'Vergeet je niet dat Bart komt eten vanavond? Ik heb hem uitgenodigd. Dat leek me wel gezellig. Tot vanavond!'