Bittere drie

(lees eerst 'Bittere thee' en 'Bittere twee' voor je dit leest)

Het was bijna 18u00 toen ik mijn handen aan mijn keukenschort veegde. Ik overschouwde het resultaat van mijn uren in de keuken. Het zag er heel goed uit maar onmiddellijk bekroop mij ook een mierennest van twijfels: had ik niet overdreven? Het was een doordeweekse dag, niets speciaals en ik had een diner bereid dat menig kerstmaal met gemak zou overtreffen… Zouden ze zich hier geen vragen over stellen, zowel Bart als mijn man? Ja, ik wist het zeker, dit was er over. Dit had ik niet mogen doen. De klok tikte verder, over enkele minuten zou de bel gaan en zou Bart binnenstappen. Het was te laat om nog opnieuw te beginnen. Ik haalde mijn schouders op en probeerde mezelf gerust te stellen met het feit dat er niets mis is met een goede, verzorgde maaltijd.

Zoals gewoonlijk had Bart een dure fles wijn mee. Hij gaf ze me, samen met een zoen op mijn wang. Het deed me weer even zinderen. Tot mijn grote verbazing had mijn man een bosje bloemen mee. Dat deed hij anders nooit. Ik kreeg ook van hem een kus. Meteen daarna dook ik weer de keuken in. Helemaal verward.

De kinderen voelden zich geroepen als entertainers en trokken alle aandacht naar zich toe. Ik vond dat prima. Dat gaf mij wat meer ademruimte. Ik controleerde nog even de gedekte tafel, kruidde hier en daar het eten nog wat bij en deed dan mijn keukenschort uit. “Aan tafel!” zei ik. Iedereen ging zitten. Vol verwachting werd er uitgekeken naar wat er in de borden zou belanden. Maar ik keek een beetje ontzet naar de plaats die ze voor mij hadden vrijgehouden: net tegenover Bart. Ik probeerde nog te wisselen, maar ze hadden een goed argument. “Jij moet toch voortdurend opstaan om naar de keuken te gaan, dat plaatsje is het dichtste bij.” Daar kon ik niet tegen op. Ik schepte het voorgerecht uit en nam plaats.

Het was een leuke conversatie. De sfeer zat er goed in. Er werd veel gelachen. Ik probeerde mee te doen en te ontspannen, maar daar slaagde ik niet echt in. Gelukkig was er niemand die het merkte. Ik liep teveel af en aan naar de keuken, hoewel ik daar niet echt veel meer te doen had. Als ik kook, ben ik goed georganiseerd en alle gerechten waren klaar. Het gaf me gewoon wat afleiding. Zo recht tegenover Bart zitten en dan die beelden van mijn droom door mijn hoofd zien flitsen was net wat teveel.

Na het dessert, toen de kinderen in bed zaten, werd er nog een fles wijn opengedaan. Ik zette een kaasschotel op tafel. Kaarsjes brandden en gaven een mooie, warme gloed. Het was een avond om van te genieten en heel langzaam voelde ik me ontspannen. Dat kwam ook omdat Bart niet echt veel aandacht voor me had, maar gewoon ‘gewoon’ deed. Maar toen gebeurde het. Eerst was ik niet echt zeker en dacht ik dat het toeval was. De blik van Bart toen hij zijn voet weer tegen mijn been wreef, maakte me onmiddellijk overduidelijk dat het zeker geen toeval was. Ik onderdrukte de impuls om onder de tafel te duiken en me er van te vergewissen dat het wel degelijk zijn been was. Mijn man zat naast me, dus dat kon niet. En die blik, tja, die blik van Bart, die zei meer dan genoeg.

De rollercoaster trok zichzelf weer in gang. Mijn emoties botsten alle kanten op en hoewel ik dit scenario gedroomd had, besefte ik dat het niet kon. Ik mocht hier niet van genieten. Dit was niet helemaal in orde. Ik vermoed dat mijn benen aanvoelden als beton, zo verkrampte ik. Maar Bart ging onverstoorbaar door. Zachtjes en voorzichtig ging zijn voet langs mijn been. Steeds hoger klom hij, voelde de ronding van mijn knie. Ik hapte onhoorbaar naar adem.

Ik sprong op. Veel te bruusk. Het werd teveel. Ik was zo geschrokken van die hand die plots over mijn been gleed en zich tussen mijn gekruiste benen wou wringen. Het was mijn mans hand. Daar was niets mis mee, maar het leek wel alsof er een ballon in mijn hoofd stuk geprikt werd, heel onverwacht. Door die warme hand, sprong ik op en vluchtte de keuken in. “Wat is er, schat?” vroeg mijn man. Ik schraapte mijn keel en rommelde wat met de vaat. “Oh, niets hoor, ik dacht even dat ik het vuur had laten aanstaan.”

Bart verscheen in de keuken. “Zal ik even helpen met de vaat?” vroeg hij.