~~~~~~~~~~~~~~~~~Blues~~~~~~~~~~

Toen ik deze morgen wakker werd

in mijn vertrouwde wolk van wanhoop,

legde ik mijn handen op mijn hoofd

en trok ik enkele piekerharen uit.

Ik ging naar de dokter,

die begraven leek in zijn eigen gedachten.

Hij zei: ‘Beste, je zit teveel aan de pc.’

Hij zei ook nog: ‘Het belangrijkste aan een depressie is,

dat je niet mag toelaten dat ze je eronder krijgt,

je weet maar al te goed in wat voor een wereld we leven:

een dolgedraaid circus vol gekken en onechten

en je kan voor niemand goed doen,

dat is nu eenmaal een feit’.

Toen zei hij: ‘Dat is dan 65 euro en ik schrijf je wat Prozac voor’.

Ik had geen idee wat er misliep,

maar ik voelde me niet geholpen.

Zonder het te beseffen trok ik één voor één

mijn andere, koppige haren uit.

Het voelde goed, het was een opluchting.

De Prozac stond onaangeroerd op de kast,

naast mijn lege portemonnee.

Mijn wanhoopswolk werd elke dag groter,

net zoals de berg met uitgetrokken piekerharen.

Naar de dokter ging ik niet meer.

Hij had zelf  de volgende afspraak afgezegd

wegens een sluimerende ‘burn-out’.

Ik overwoog om hem mijn flesje Prozac te schenken.

Maar je kan in deze wereld immers voor niemand goed doen.

Toen kwam de dag dat ik er genoeg van had.

Die wanhoopswolk moest weg.

Ik bedacht zelf een oplossing voor mijn probleem.

Heel zorgvuldig schoor ik de resterende piekerharen weg.

Ik stak ze in een plastic zak en zou ze geven aan

de eerste voorbijganger die ik tegenkwam.

Dat was al één zorg minder.

Mijn plannetje leek zo sterk.

Maar niemand wou mijn pakje aannemen.

Je kan nu eenmaal voor niemand goed doen.

De wereld is bevolkt met gekken en onechten.

Mijn hoofd kreeg het ontzettend koud.

Ik draaide het stopje van het flesje Prozac

en liet de inhoud lopen over mijn wolkenhoofd.