Tanteke

De wind was boos. Ik hoorde hem deze nacht met krachtige vingers trekken aan de dakpannen. Bomen deed hij buigen. Hij moest zijn frustratie kwijt en alles wat hij tegenkwam werd slachtoffer van zijn woede. Zo ging het vorige keer ook. Toen was grootvader gestorven. Een paar maanden later ontstak de wind weer in een wervelende toorn. Dat was voor grootmoeder. Nu is het voor jou, tanteke. Ik weet het. De wind vertelt het me.

Gisteren was er telefoon. Er was geen hoop meer voor je. Op minder dan een jaar tijd kreeg kanker je er helemaal onder. Je vocht en vocht, tegen de moed der wanhoop in. Jouw strijd was een wervelwind, je opstand een tornado. De laatste keer dat ik je zag was je mooi, vrolijk, grappig, zoals altijd. Maar dat is al een tijdje geleden. Het ging niet goed met je de laatste maanden. Af en toe was er een sprankeltje hoop. Maar nu niet meer. ‘Palliatief’, zei de dokter. We knikten. Alsof we het begrepen, maar diep in ons hart verstonden we het niet. We wilden dit niet. Waarom kon die dokter niets anders zeggen?

Het was rustig, die avond, toen ik in bed kroop. Toch lag ik wakker. Herinneringen kwamen boven. En toen stak plots de wind op. Driftig en verbolgen. Ik slikte. Zo ging het steeds met mensen die me dierbaar zijn. Het was telkens de wind die het  aankondigde. Ik luisterde en hoorde hoe de rukwinden heviger werden, soms met agressieve pieken. ‘Ben je er nog, tanteke?’ vroeg ik. Het bleef even stil. De wind leek te gaan liggen. Tranen stroomden stilletjes over mijn wangen. Dan flakkerde het waaien weer op. Krachtiger dan tevoren. Nog bozer, met zijn sterke vingers rukte de wind aan jonge boompjes, rukte blaadjes van de takken. Ik slikte, kon mijn tranen niet stoppen. ‘Het ga je goed, tanteke, het ga je goed….’

Beneden rinkelde de telefoon. Ik knikte. Men hoefde mij het nieuws niet te melden via telefoon. Ik wist het al. De wind bleef de hele dag nog opstandig. Net als ik. Toen ik buitenkwam, deed ze mijn ogen nog meer tranen. Blaadjes waaiden op, vogels probeerden tegen de wind in te vliegen. Ik observeerde, huilde en boog mijn hoofd. ‘Het ga je goed, tanteke, het ga je goed…’