Ik ben de zee.
Mijn golven spoelen zachtjes over jouw gedachten
en voeren
ze even mee.
Ze worden geproefd en gewenteld,
teder en voorzichtig.
Maar mijn stroming is niet sterk genoeg
om ze voor altijd bij
me te houden.
Behoedzaam geef ik ze terug.
Ik ben de zee, ook als het stormt.
Woest en vastberaden trek ik aan je.
Mijn schuimkoppen grijpen je voeten,
die al weggezakt zijn in
het zilte zand.
Je sluit je af en draait je moedeloos om.
Enkel je voetsporen blijven
en mijn golven geven op.
Mijn storm is zinloos.
Ik ben de zee.
Groots en machtig.
Steeds terugkomend.
Steeds opnieuw.
Ik weet niet beter.
Het is mijn enige kracht.
Ik ben de zee.
Mijn golven spoelen zachtjes over jouw gedachten
en voeren
ze even mee.
Telkens weer.
Het enige dat rest
is het water in je voetsporen.
Wat een bruisend gedicht!
BeantwoordenVerwijderen