Bittere vijf

(Let op: dit is een vervolgverhaal. Lees eerst de vier vorige!)

Ik rende naar huis. Het kon niet snel genoeg gaan. Boosheid joeg me op, achtervolgde me en ik holde sneller en sneller. Thuisgekomen plofte ik in de zetel, nam een fleecedekentje en wentelde me in zelfmedelijden.

Er kwamen tranen. Tranen van woede, van ontgoocheling. Met de tranen kwam ook het besef dat ik het recht niet had om boos te zijn. Bart had geen verplichtingen tegenover mij. Hij was de vrijgezel. Ik was de getrouwde moeder. Mijn boosheid op hem sijpelde met mijn tranen weg uit mijn hoofd. Maar toch was ze niet weg. Nu was ik vooral boos op mezelf.

Ik nam een besluit. Het was nu meer dan genoeg geweest. Geen geflirt meer, geen verboden dromen, geen geniepig gedoe meer. Ja, dat voelde goed zo! Ik rechtte mijn rug, droogde mijn tranen, gooide het dekentje aan de kant en stond op. Mijn huwelijk was veel belangrijker dan deze spielerei.

Een idee popte ineens op. Ik dacht er eventjes over na: het was elf uur, dus de timing was perfect. Ok, actie! Een snelle douche, een vleugje parfum en een streepje make-up. Ik was tevreden met het resultaat. Ondanks de vreselijke voormiddag zag ik er goed uit. De boosheid was met het douchewater weggespoeld en zelfzekerheid had het plaatsje ingenomen.

Zelfs de zoektocht naar mijn autosleutels verliep goed. Meestal moest ik lang zoeken en mijn handtas helemaal omkieperen. Maar nu lagen ze gewoon op de keukentafel. Alsof het zo moest zijn. Het bevestigde dat mijn idee goed was. Met de sleutels in de hand en een stralende glimlach op mijn gezicht, trok ik de deur achter me dicht.

Het zou niet lang duren voor ik op het kantoor van mijn man was. Dan was het lunchtijd. Tijd genoeg om hem mee te nemen naar dat kleine, fijne restaurant in de buurt. Champagne en oesters... Of zou dat op een doordeweekse dag te decadent zijn? Ik had in ieder geval iets te vieren, maar dat kon ik hem uiteraard niet vertellen. Mijn man hield wel van dit soort verrassingen.

Ik parkeerde mijn auto. Toen ik de sleutels in mijn handtas stak, ging mijn telefoon af. Een berichtje van Bart. "Vanavond thuis?" las ik. Ik wiste het meteen en twijfelde even of ik mijn man zou verwittigen van mijn komst. Misschien zat hij net in een belangrijke vergadering en kwam ik wel erg ongelegen? Ach, daar waren de twijfels weer. Vlug schudde ik ze van me af. Ik zou hem verrassen. Dat was het plan. En dat was het leukst.

Het was lang geleden dat ik nog op het bedrijf geweest was. Tussen de vertrouwde gezichten zag ik ook vele nieuwe personeelsleden.

"Kan ik u helpen, mevrouw?" hoorde ik. Een vriendelijke jongeman had me aangesproken. Ik bedankte hem en zei hem wie ik was en dat ik de weg in het bedrijf wel kende. Hij knikte en staarde me maar wat aan. Hij wist blijkbaar niets meer te zeggen.

Ik nam de lift, wachtte op het droge geluid van het belletje en liet me naar boven brengen. Een paar passen verderop in de gang was zijn kantoor. Vlug checkte ik mijn kapsel, trok mijn blouse en rok recht, klopte aan en stapte meteen naar binnen.

"Hallo!" zei ik vrolijk. Hij zat niet aan zijn bureau. Ik keek even opzij. Er stond een grote fauteuil met wat kleine clubs, netjes geschikt rond een design tafel. "Joehoe!" riep ik nog eens.

Ik zag zijn hoofd verschijnen. Het kwam piepen over de rand van de lederen zetel. Een fractie van een seconde vond ik dat grappig, maar de blik in zijn ogen schudde me door elkaar en nagelde me aan de grond. "Tom?" vroeg ik. Zijn hoofd bleef daar zo staan. Onbeweeglijk. De rest van zijn lichaam bleef verborgen achter de rugleuning. "Tom?" herhaalde ik en ik stapte dichterbij. Hij hield zijn hand afwerend omhoog. "Ik ... ik, het..."

Een tweede hoofd verscheen. Het hoofd van Sofie, zijn secretaresse. Ik stond perplex en geraakte in ademnood. Sofie knoopte haar blouse dicht en schikte haar haar.

"Klootzak!" riep ik. Ik draaide me om, sloeg de deur zo hard als ik kon dicht en stapte met grote, boze stappen naar buiten. Ik voelde de blikken van de vriendelijke jongeman in mijn rug. Nee, hij kon me niet helpen...