Kruimels

Ze ontbijt tussen de kruimels van de pizza van gisteren. Langzaam kauwend op het oude brood, staart ze naar het versleten tafelkleed. Nog maar eens wordt ze doordrongen van het gevoel van onmacht. Ze is ongelukkig. Erg ongelukkig. Nu de kinderen weg zijn toch.

Gisteren zag ze het versleten tafelkleed niet, zag ze geen stapel rekeningen en de lege koelkast viel niet op. Het vrolijk gekwetter van de kinderen vulde toen het huis.

Ze beneed hun eeuwige optimisme, hun nooit ophoudende drang om te relativeren. Uren kon ze naar hen kijken. Haar kinderen maakten haar gelukkig. Maar als ze weg waren, zoals nu, was het te zwaar. Dan woog de leegte. Ze miste het bruisend leven, de spontane knuffels, zelfs de rondslingerende sokken.

De eenzaamheid was van een immense grootte, haalde haar schouders naar beneden en liet zich zelfs fysiek voelen in een massieve druk in haar borstkas. Eenzamer dan dit kon ze niet worden.

Ze legde haar hand op tafel en spreidde haar vingers. Vijf vingers. Vijf dagen. Dan kwamen ze terug. Dan zou de koelkast nog even leeg zijn, zou de stapel rekeningen wat aangegroeid zijn, maar zouden de kinderstemmetjes de ellende weer even verhullen. Nog vijf vingers.

Ondertussen hield ze zich krampachtig vast aan de achtergebleven kruimels op het versleten tafelkleed.