Ze kijkt me zo anders aan. De
spanning is te snijden. Ik begrijp maar niet waarom. Waarom moet het nu anders?
Het was toch goed zoals het was? Ik had wat ik wou en zij was veel rustiger. Nu
moet ik hier zitten, rechtop. Mijn handen moet ik thuishouden. Ze houdt me
zelfs niet meer vast. Eerst liep ze druk heen en weer, ze praatte eerder tegen
zichzelf dan tegen mij. Dan begon ze gekke bekken te trekken naar mij. Geen
idee waar dat voor goed was, want ik moest me rustig houden. Ik snap er niets
meer van.
Ze zwaait daar maar heen en
weer met een lepel. Wat erop ligt ziet er echt niet appetijtelijk uit. De kleur
is vreselijk. Nu begint ze te wauwelen over een poortje dat opengaat bij mij.
Maar ik heb helemaal geen poortje. Waar haalt ze het toch? Het gaat hier
duidelijk niet goed. Maar vanuit mijn stoel kan ik niets doen.
Ze geraakt nog meer gespannen
en brengt die lepel telkens maar dichter en dichter. Geen flauw idee wat ik er
mee aanmoet. Als ik kan, sla ik hem weg, maar dan wordt ze boos. Als ik mijn
gezicht afwendt, dan krijg ik de lepel met inhoud over mijn wang. Dat plakt! Ze
begint mijn wangen dan meteen te boenen en dat vind ik ook niet leuk.
Ze staat even op. Ik zie hoe ze
diep ademhaalt en dan terugkomt. Heel lief vraagt ze of ik alsjeblieft wil
meewerken. Maar meewerken met wat? Wat moet ik in hemelsnaam doen?
Ik denk dat ik het nu begrijp.
De bedoeling is waarschijnlijk dat ze me verft. Ze wil beginnen met mijn
gezicht. Maar daar hoef ik toch niet mee akkoord te gaan? Ik vind de kleur
ronduit walgelijk. En daarbij: ik heb honger. Ik wil gewoon eten.
Mijn stoel en mijn gezicht
hangen nu helemaal vol. Ze straalt zoveel stress uit dat ik er zelf helemaal
ongemakkelijk van wordt. Ik neem de lepel van haar over en klop er keihard mee
op tafel! Dat is wat ik er van vind. Zo, nog eens: boem!
Ze staat op, neemt haar gsm en
begint te ijsberen terwijl de telefoon overgaat. ‘Zeg, schat, dat lukt hier
niet, hoor, met die fruitpap. Ik denk dat ik hem gewoon nog maar even een
papfles geef. En anders moet jij nog maar eens proberen. Ik geef het op!’
Dat is precies wat ik wou
horen. Ik heb geen lepel of verf nodig. Kom, mama, neem je me nu uit de stoel?
haha, wat een leuk verhaal, wat een goeie vondst! je houd ons even in spanning over wie het eigenlijk gaat! ik was helemaal benieuwd tot het einde! ;-)))
BeantwoordenVerwijderenKostelijk. Ik dacht even dat het na borstvoeding de eerste vaste hap ging worden.
BeantwoordenVerwijderenKnap bedacht zeg, deze invalshoek!
BeantwoordenVerwijderenMijn gedachten gingen eerst richting iemand die een beroerte of iets had gehad ...
Ook ik dacht dat je dit verhaal zelf vertelde,'t was dus omgekeerd!! Candida vond het boeiend;-))
BeantwoordenVerwijderenmooi weergegeven, neergeschreven...tof !!! genoot ervan..
BeantwoordenVerwijderenErg leuk :D
BeantwoordenVerwijderenGeweldig! En hoe herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderenInderdaad zeer herkenbaar: eerst je eigen kind. En daarna de kleinkinderen. Dat eerste fruitpapje. De jongste was het zorgenkind, met alles. Toen kleine Lennert bij opa en oma werd afgeleverd voor de "babysit", moest hij voor het eerst bij ons een fruitpapje verorberen. Dochterlief had aan oma dus de nodige instructies gegeven. Het moest zo'n voorbereid babypapje zijn van een bepaals "merk". Dat ging er niet in ! Hoe vriendelijk en geduldig oma ook was: heel de wereld hing vol !
BeantwoordenVerwijderenOma nam het besluit hààr fruitpapje te fabriceren.
Opnieuw voorzichtig proberen ! En? ... ja hoor! Lennertje smikkelde alles op alsof hij het altijd al at gegeten. Toen de telefoon ging (dochter Anja): ... en ?
Oma fier: alles is op ! Onzichtbare maar hoorbare verbazing : Oef hoe heb je dat gedaan?
... hele oma-uitleg duurde langer dan het verorberen van de nieuwe formule fruitpap !
Heerlijk toch !