Had ik maar

Zat je ooit al eens naast iemand die je niet kende?

Deelde je met hem of haar het moment dat je ogen elkaar ontmoetten en dat je beiden het gevoel had dat je elkaar toch al eens ontmoet had?

Je zat daar, minutenlang. Je probeerde contact te maken, uit te zoeken van waar je elkaar kende,  maar je kon het je maar niet herinneren.

Je kon het niet uitleggen, maar je voelde dat er een  verbondenheid was, een heerlijk gevoel van herkenning.

Je piekerde en piekerde, groef in je geheugen, maar het enige dat je kon bedenken was dat je die persoon misschien nooit meer zou terugzien, na dit moment. En je wist nu al dat je daar veel spijt van zou hebben. Je wist dat je iets moest doen.

Je keek elkaar aan op momenten dat de ander net even niet naar jou keek. Je voelde wat de ander voelde.

Je wou een gesprek beginnen, maar je vond de woorden niet. De ander werd wat onrustig, alsof die iets verwachtte. Je vroeg je af wie de eerste stap zou zetten. Je vroeg je af wie het meeste angst had om iets te zeggen.

Je zweeg, net als de ander. Je zei niets. De ruimte tussen jullie werd groter en bijna onoverkomelijk.

Je kreeg de kans om iemand te leren kennen, maar je liet die kans aan je voorbij gaan. Waarom? Om gestuntel te vermijden? De ongemakkelijke stilte? Afwijzing?

Je bleef zitten en dacht: wat zal ik doen? Iets zeggen? Blijven? Weggaan? Als je dan eindelijk je moed bijeen geraapt had en besefte dat dit het moment was, was het te laat. De ander stond op en wandelde weg. Zonder ‘dag’ te zeggen. Er was ook niemand om ‘dag’ tegen te zeggen. Want jij was een vreemde. Je kende elkaar niet.

Soms is er echt zoiets als ‘te laat’. 

Soms vraag je je af hoe die ontmoeting je leven had kunnen veranderen. 

Soms denk je: waarom heb ik zo lang getwijfeld. 

Soms denk je: had ik maar…