Net als ik

Dertig jaar was ik. Een gezonde, jonge man en gelukkig getrouwd. Mijn werk nam me volledig in beslag. Ik voelde me belangrijk. Mijn zoon werd geboren, op de normale manier, zoals dat meestal gaat. Op dat moment zat ik in een vliegtuig, op weg naar die belangrijke meeting met een belangrijke partner in verband met een belangrijk contract. Mijn vrouw vertelde me het goede nieuws, net nadat het contract ondertekend was. Het maakte me blij.

De ene zakenreis na de andere volgde. Ik leefde in hotelkamers en bracht het grootste deel van de dag door in vergaderzalen of in chique restaurants. Voor ik het wist kon mijn zoon praten. Af en toe belde mijn vrouw me op en dan hoorde ik zijn fijne stemmetje. Het ontroerde me. Hij zei dan soms: ‘papa, later als ik groot ben, word ik net als jou!’

Het leven ging voort. Altijd maar voort. Af en toe hield ik even halt, als mijn zoon me vroeg: ‘papa, wanneer kom je nog eens naar huis?’ Ik moest hem vaak het antwoord schuldig blijven. Meestal wist ik het zelf niet. ‘Als ik terug thuis ben, jongen, dan gaan we iets leuk doen’, zei ik dan. Ik wist dat hij tevreden knikte aan de andere kant van de lijn.

Hij werd tien jaar. Een grote jongen al. Het was één van de zeldzame momenten dat ik thuis was. Ik zat achter mijn computer en vloekte omdat ik het dossier niet afgerond kreeg en omdat de deadline te strak was. Hij stak zijn hoofd even binnen en zei zachtjes: ‘dank je voor de mooie voetbal, papa. Kom je even mee spelen?’ Ik keek hem over mijn schouder aan en zuchtte: ‘Vandaag kan ik echt niet, jongen, ik moet dit dossier afkrijgen.’ Hij ging weer weg, hij begreep het wel. Hij was fier op zijn papa, die zoveel bereikte. Hij zei tegen zijn mama: ‘als ik groot ben, word ik net als papa.’

De tijd vloog. Ik was thuis. Mijn leven was wat rustiger geworden. Mijn zoon kwam binnen. Hij zat nu op kot. In het weekend kwam hij naar huis. Ik bekeek hem en was verbaasd: hij was geen kleine jongen meer. Mijn zoon was nu een man. Ik was fier op hem en vroeg: ‘heb je even tijd om wat te babbelen?’ Hij keek me aan, schudde zijn hoofd en zei: ‘Hey papa, ik heb geen tijd. Mag ik de auto even lenen? Ik zie je later wel!’ En weg was hij. Ik bleef erg eenzaam achter.

Nu ben ik met pensioen. Mijn zoon woont hier niet meer. Daarnet belde ik hem op. Zomaar en ook omdat ik hem miste. Ik vroeg: ‘wanneer zie ik je nog eens? Het is zo lang geleden!’ Het bleef even stil. Toen zei hij: ‘Als ik tijd heb, papa, dan kom ik nog wel eens langs. Ik heb het zo druk met mijn nieuwe job. De tweeling heeft griep. Ik heb dus mijn handen vol. Fijn om je nog eens te horen, papa!’ Minutenlang bleef ik met de telefoon in mijn handen zitten.

De gelijkenis was treffend. Het raakte me tot diep in mijn hart. Mijn zoon had gelijk: hij is groot geworden. Hij is net als ik geworden. Net als ik.