Ghost writer

Floor trok voor de laatste keer de deur van het klaslokaal dicht. De schrijfcursus was afgelopen. Haar verhaal was goed ontvangen. Ze was tevreden. Haar bescheiden vermoeden dat ze schrijftalent had, was bevestigd door de lesgever. Op wolkjes liep ze naar huis. In haar hoofd zaten wel honderd verhalen, te popelen om op papier gezet te worden. Dat was nu precies wat ze ging doen. Schrijven. Alles wat in haar fantasie al een tijdje borrelde, zou ze opschrijven. Haar medestudenten hadden erop aangedrongen dat ze haar verhalen zou publiceren op een website. Dat was een goed idee. Samen hadden ze wat mogelijkheden overlopen. Het zou ‘Flogger’ worden. Dat was erg gebruiksvriendelijk en Floor vond het vooral leuk dat ze zelf de lay-out wat kon aanpassen.

Nog voor ze thuis was had ze al een naam gevonden voor haar webstekje: ‘Floors SchrijfFoor’. Klonk goed, vond ze. Thuisgekomen vloog haar jas en handtas over een stoel en zette ze haar laptop aan. Vijf minuten later was ze bezig aan een nieuw verhaal. Het ging goed. De woorden kwamen vanzelf. Zonder enige inspanning stroomden de zinnen als een vloedgolf op haar computerscherm. ’s Avonds had ze drie verhalen geschreven. Ze glimlachte omdat ze merkte dat ze helemaal vergeten was om te eten.

Ze dwong zichzelf om toch wat structuur in haar dagen te houden. Dat lukte. Ontbijt, middagmaal en avondeten kregen een vast uur. De uren daartussen vulde ze op met schrijven. Ze was gelukkig. Dit had ze altijd al willen doen. Aan haar eerste werkdag wou ze nog niet denken. Dat duurde nog wel even. Ondertussen schreef ze lustig voort. Ze schatte dat ze nu een vijftigtal verhalen had geschreven. Qua stijl waren ze erg gevarieerd: romantisch, melancholisch, spannend, … Ze probeerde elke stijl uit en was blij met die eindeloze inspiratie.

Op een morgen opende ze haar brievenbus en vond ze haar ontslagbrief. Haar vakantie werd onverwacht wel enorm verlengd. De economische crisis was de boosdoener, volgens de erg korte en saaie brief. Ze haalde haar schouders op. Ze zou het werk niet missen. Misschien was dit wel haar kans om eindelijk eens werk te zoeken dat ze graag deed. Of zou ze het lef hebben om met haar verhalen naar enkele uitgevers te stappen? Ze nam een tas koffie en schreef verder.

Het werd tijd om aan haar site te beginnen. Hoe zou ze dat aanpakken? Alle verhalen in één keer publiceren? Zou ze dat anoniem doen zodat alles wat mysterieus bleef of net heel open? Ze had nog heel wat vragen. De rest van de dag surfte ze alle mogelijke sites af om te zien hoe anderen dat deden. Aan het eind van de dag had ze haar besluit genomen. Ze zou elke week één verhaal publiceren. Aan dat tempo had ze genoeg leesvoer om meer dan een jaar te publiceren. Het handige was dat Flogger de mogelijkheid gaf om alles vooraf te programmeren.

Ze was een tijdje zoet met haar verhalen te knippen en te plakken. In haar agenda schreef ze op elke woensdag de titel van het verhaal dat zou gepubliceerd worden. Het gaf haar een gerust gevoel. Floor hoopte vurig dat ze lezers zou vinden. Maar daar had ze ook iets op gevonden: netwerksites kunnen wonderen doen!

Al vlug vond ‘Floors SchrijfFoor’ de weg naar gretige lezers. Haar site werd doorgegeven aan vrienden, kennissen, onbekenden. Voor ze het wist had ze een vast lezerspubliek, dat nieuwsgierig haar volgend verhaal afwachtte. Tussendoor schreef ze zich in voor een wedstrijd waarbij het beste verhaal zou winnen. De dagen kwamen en gingen. Floor schreef verder. Haar verhalen publiceerden zichzelf op een vast tijdstip.

Die avond had ze hoofdpijn. Stekende hoofdpijn. Het maakte haar misselijk en draaierig. Na een uur was de pijn niet te harden. Ze had geen idee wat ze ermee moest doen. Het leek wel alsof ze niet in staat was om er tegen te vechten. Dan gebeurde het. Een priemende pijn, alsof er met zelfzekere hand een dikke naald in haar schedel gestoken werd, trof haar. Ze viel op de grond. Het duurde niet lang. Een bloedklonter beëindigde haar leven. Plots, onverwacht. Het schijnsel van haar laptop scheen een diffuus licht op haar roerloze lichaam.

‘Floors SchrijfFoor’ groeide ondertussen verder en werd steeds succesvoller. Niemand van haar lezers kon vermoeden dat de auteur eenzaam, maar vooral dood, in haar appartementje lag. Er was in het echte leven niemand die haar miste. Haar vast publiek dacht regelmatig na over de persoon Floor. Hoe zou ze eruit zien? Waar zou ze wonen? Wisten zij veel dat een machine elke week haar verhaal op het wereldwijde web plaatste…

Een jaar later bleef het mailtje van de schrijfwedstrijd onbeantwoord. Ze had gewonnen. Haar verhaal zou gepubliceerd worden in een echt boek, bij een grote uitgeverij. Maar Floor antwoordde niet. Zelfs niet na de derde mail. Heel wat mails gingen rond: wie kent Floor? Wie kan haar bereiken? Haar fans kwamen in actie. Na een tijdje vonden ze iemand die wist waar ze woonde.

Met een grote bos bloemen in de hand, een mooi versierde omslag en een geoefende glimlach stond de vrouw voor Floors appartementje. Ze kreeg geen gehoor. Haar oog viel op de brievenbus, die uitpuilde van de brieven. Vreemd was dat! Ze nam er een brief uit. Die dateerde van een jaar geleden. Hier klopte iets niet… Ze belde de politie en legde het verhaal uit. Even later werd Floor gevonden. De vrouw ging geschokt naar huis. Wat nu? Hoe moest dit nu verder?

Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje. Mensen waren verward, ontdaan. De dood van iemand die ze niet echt kenden, had hen toch diep geraakt. Door haar verhalen leek het wel alsof Floor een echte vriendin was. Op haar profiel op Facebook werden berichtjes van medeleven geplaatst. Het werd een mini-altaar van medeleven. Op haar prikbord vond men nog een berichtje terug, dat ze een voorraad verhalen had tot 1 november 2011. Dat was vorige week…

Niemand wist hoe het kwam. Niemand begreep het. Ook na 1 november 2011 bleven de verhalen komen. Elke week opnieuw. In haar schrijfstijl. Met haar naam onder. ‘Floors SchrijfFoor’ ging voort. Eindeloos.