Orde op zaken

Moneymore ontwaakte. Zoals gewoonlijk was het een vochtige, maar vooral langzame dag in het noorden van Ierland. De regen stroomde met een overtuigende zekerheid neer op de verlaten straten. Winkels vond je er bijna niet en hadden geen klanten. Werkloosheid was er de enige zekerheid. Het waren harde tijden en dat voelde je in de sfeer die tussen de afgebladderde lantaarnpalen zweefde.

Lyam nipte van zijn slappe koffie. Hij had er graag een krant bij gelezen, maar daarvoor had hij geen geld. Hij staarde dan maar wat voor zich uit. Af en toe werd hij geboeid door de kronkelende loop van een regendruppel op het gebarsten raampje. Hij baatte het enige hotel in de wijde omtrek uit. Hoewel ‘hotel’ misschien veel gezegd was. In ieder geval had hij wat kamers die hij kon verhuren. Niet dat hij daar rijk van werd, want zijn dorp was doods en weinig aantrekkelijk voor toeristen of toevallige passanten. Maar zo had hij in ieder geval toch nog het gevoel dat hij niet bij de pakken bleef zitten. Hij zou vanavond even de pub in duiken. Dan konden ze nog eens klagen over hun schulden en bij wie ze nog toelating hadden om op krediet te kopen of hoeveel geld ze nog moesten krijgen... Onophoudelijk en monotoon tikte de regen tegen het raam.

Net voor de middag stopte er een auto voor de deur. Een man, keurig gekleed in maatpak, stapte binnen. Met een zwaar Duits accent vroeg hij of hij een kamer mocht bekijken om er eventueel een paar dagen te kunnen blijven. Lyam stond op en knikte. De man legde een briefje van € 100 voor Lyam neer, nam zijn koffertje en ging naar boven. Lyam keek hem gelaten na. Hij zou het wel vinden, die man. Hij hoefde niet mee te gaan en uitleg te geven. Het briefje van € 100 trok veel meer zijn aandacht.

Lyam greep het geld en snelde de deur uit. Vliegensvlug liep hij naar zijn buurman, de slager. Lyams rekening kon nu eindelijk betaald worden. Met een droog knikje gaf hij het geld af en haastte zich terug naar zijn hotel. De man was nog steeds boven en had niet gemerkt dat Lyam of het geld weg waren.

De slager was tevreden. Eindelijk had zijn buurman zijn schuld afbetaald! Maar meteen verdween zijn goed gevoel, want ook hij had nog een schuld openstaan. Hij liep naar het einde van de straat en gaf het briefje aan de veehandelaar. Hoewel dat maar de helft van zijn schuld was, schepte het toch weer perspectieven: hij zou nog even verder mogen kopen op krediet. Tevreden ging hij naar huis.

De veehandelaar stapte in zijn wagen en reed naar het tankstation even verder op. Hij tankte zijn wagen vol en kocht wat drank. Het briefje van € 100 verdween bijna in de kassa. De eigenaar van het tankstation bekeek het en twijfelde geen seconde. Zo snel als hij kon stak hij de straat over en deed de deur van de plaatselijke pub open. Hij bestelde een Guinness en betaalde wat er nog op de spiegel stond. De Guinness smaakte beter dan ooit.

Sarah had het briefje gezien. Zij werkte nu al een maand voor niets in de pub en eiste het geld op. Ze had het broodnodig. Elke week zag ze haar minnaar in het hotel in het dorp. Ze moest de laatste rekeningen nog betalen. Die € 100 kwam goed van pas. Ze moffelde het briefje in haar spannende jeansbroek en liep de straat uit. Lyam was verbaasd toen hij haar alleen zag binnenkomen. Sarah kwam nooit alleen. Maar toen hij het briefje van € 100 zag, stelde hij geen vragen meer. Ze kwam haar schulden betalen. Lyam was tevreden. Sarah gaf hem het briefje en vertrok. Lyam streek het mooi plat, zuchtte eens diep en legde het terug op de plaats waar de zakenman het gelegd had.

Even later kwam de man naar beneden, nam het briefje van de toonbank en mompelde dat hij de kamers toch niet goed vond en verontschuldigde zich. Lyam knikte hem vriendelijk toe en vond het niet erg. Nee, hij vond het niet erg. Hij had die dag niets verdiend. Maar de toekomst zag er toch voor even wat rooskleuriger uit...