Mevrouw Plissart de Maisières

Mevrouw Plissart de Maisières was wat je noemt een vaste waarde. Elke dag deed ze statig en parmantig haar wandelingetjes rond de vijvers in het park. Ze werd daarbij begeleid door Diva, haar hagelwitte Maltezer. Diva had elke dag een perfect kapsel, de haren werden uit haar ogen gehouden door een roze strik die afgebiesd was met een fijn gouden draadje.

Ook mevrouw Plissart de Maisières maakte veel werk van haar coiffure en kleding. Ze was zo het type dat zelfs de 3 meter naar haar brievenbus niet aflegde zonder dat ze helemaal opgemaakt was. Haar buren zouden over haar nooit iets kunnen zeggen, daar zorgde ze wel voor. Pantoffels waren voor gebruik binnenshuis. Ze wenste elke morgen dat andere mensen daar ook zo over dachten, zeker als ze haar buurman zag. Hij haalde de krant uit zijn brievenbus zonder zich zelfs maar te scheren.

Ergens ver weg, had ze nog wat adellijk bloed stromen. Heel precies wist ze het niet, het was een verre oom of groottante, maar dat het echt blauw bloed was, dat stond buiten kijf. Ze voelde dat elke dag en ze was er ook van overtuigd dat ze dat uitstraalde. Haar man, die veel te jong gestorven was, had het hier niet altijd gemakkelijk mee gehad. Ze begreep wel dat het niet eenvoudig was om plots het voorrecht te hebben om getrouwd te zijn met een dame van goede komaf, maar ach, die arme man had echt wel zijn best gedaan.

Mevrouw Plissart de Maisières,  waarvan niemand haar voornaam wist, had routine in alles. Wat er in haar huis gebeurde, daar had iedereen het raden naar. Maar er ging geen dag voorbij zonder haar dagelijkse wandelingetjes en haar kopjes thee in Brasserie Saint-Paul. Ze zat zo goed als elke dag aan hetzelfde tafeltje en nipte heel gedistingeerd van haar Engelse thee. Als haar plekje bezet was, keek ze vol minachting neer op diegenen die het gewaagd hadden haar gewoontes zo schaamteloos te doorbreken. Ze was er dan ook van overtuigd dat deze mensen dat met opzet deden. Een adellijke dame beheerst zich echter en laat hoogstens met een neerbuigende blik haar afkeer zien. Misnoegd ging ze dan aan een ander tafeltje zitten, maar de thee smaakte die dag niet.

Die ochtend was anders dan de anderen. Toen mevrouw Plissart de Maisières de post had uitgehaald en zuchtend haar ongeschoren buurman op zijn pantoffels begroette, vond ze een brief van de notaris. Hoewel ze erg nieuwsgierig was, stapte ze –of moeten we zeggen ‘schreed’?- de twee treden naar de voordeur op, sloot de deur, legde de krant op de hoek van de tafel en nam ze haar zilveren brievenopener. Haar ogen gleden vlug over de tekst. Ze ging er even bij zitten. Haar notaris liet weten dat ze van een verre, eerder onbekende oom, een bijzonder mooie erfenis kreeg. Mevrouw Plissart de Maisières had op financieel vlak niets te kort, maar hier schrok ze toch wel even van. Haar hondje merkte het en zat nieuwsgierig en kwispelend voor haar. Ze keek het beestje aan en kreeg een verwachtingsvol ‘kefkefwoef’ te horen. Dat deed haar beseffen dat ze al een minuut geleden had moeten vertrekken voor haar wandeling.

Toen ze plaatsnam aan haar tafeltje in Brasserie Saint-Paul viel haar oog op de menukaart. Zou ze het er vanavond eens van nemen? Zou ze zich aan een uitspatting wagen en na de avondwandeling hier iets komen eten? Ze schrok meteen van deze ietwat excentrieke gedachte, maar ze vond ook dat ze het zich wel kon veroorloven.

Zo geschiedde. Mevrouw Plissart de Maisières had wel vijf keer haar kapsel en dat van Diva geschikt. Voor de gelegenheid had ze zich wat extra opgemaakt. Ze had tenslotte iets te vieren en dan moest je er toch voor zorgen dat je er stralend uitziet? Ze sloeg haar bontmantel om en controleerde of ze de deur goed op slot had gedaan. Diva verwachtte het dagelijkse wandelingetje, maar ging gelukkig gewillig mee binnen. De kelner was wat verrast, normaal kwam mevrouw Plissart de Maisières een uur vroeger. Het personeel van Brasserie Saint-Paul had al grapjes gemaakt over haar laatkomen. Met een uitgestreken gezicht nam de kelner haar jas aan en vroeg of ze thee wenste. Ze glimlachte zo innemend mogelijk en schudde haar hoofd terwijl ze de menukaart vroeg. De kelner stelde geen vragen en knikte beleefd. Zo hoorde het, vond ze en ze tuurde tevreden naar buiten. Ondertussen liep de kelner zo snel als hij kon naar de keuken, verwoede pogingen aan het ondernemen om niet te lachen met haar overdreven make-up.

Mevrouw Plissart de Maisières had geen idee wat ze besteld had. Ze was zo in haar nopjes met haar beslissing om eens buiten de dagelijkse routine te gaan, dat het haar niet veel kon schelen. Ze voelde ook hoe mensen naar haar keken en besloot dat er toch nog wat van haar jeugdige schoonheid bewaard was gebleven. Zonder ijdel te zijn, genoot ze met volle teugen. Ze mocht nog gezien worden, dat was duidelijk. Ze had jammer genoeg niet gezien dat de kelner erg verbaasd zijn wenkbrauwen fronste bij haar keuze voor het eten. Hij vond Thaise rode curry niet de meest voorspelbare keuze, maar vroeg of ze er een glaasje wijn bij wenste.

Die avond, toen mevrouw Plissart de Maisières Brasserie Saint-Paul verliet, waren alle ogen op haar en haar hondje gericht. Deze keer besefte ze maar al te goed dat het niet haar jeugdige schoonheid was. En ook niet het mooie strikje van Diva. Mevrouw Plissart de Maisières kon wel door de grond zakken van schaamte. De weg naar huis leek wel dubbel zo lang.

Meteen na haar eerste hap van de Thaise curry, voelde ze dat het misging. Haar mond stond in brand, haar keel schroeide luid sissend weg en de tranen leken wel uit haar ogen te spuiten als losgeslagen brandweerslangen. Mevrouw Plissart de Maisières kon absoluut niet tegen pikant eten en dit was een regelrechte aanslag! Hoewel ze het wel kon uitschreeuwen beheerste ze zich. Het paste echt niet voor een dame van haar afkomst dat ze ook maar iets liet merken. Ze kauwde langzaam verder, probeerde de vreselijke brand wat te temperen met rijst en slokjes wijn, maar wat ze ook deed: het hielp niet. Toen de kelner haar kwam vragen of alles naar wens was, knikte ze beleefd en at ze vlijtig verder. Ze kreeg geen woord gezegd, uit angst dat haar keel nog meer ging openschroeien…

Mevrouw Plissart de Maisières voelde de tranen over haar wangen stromen en zocht in haar handtas naar een zakdoek. Lichte paniek overmande haar. Geen zakdoek. Ze had een andere handtas genomen voor de gelegenheid en was helemaal vergeten om er een zakdoekje in te steken. Wat nu? Ze kon niet naar het toilet en Diva alleen achterlaten. Nee, ze zou er even door moeten en flink zijn. Haar wangen waren ondertussen helemaal nat, het zweet liep in straaltjes langs haar wenkbrauwen naar beneden. Ze wenste dat ze haar servet niet gebruikt had om de rest van de kip in weg te moffelen, want nu had ze niets meer om haar gezicht mee af te deppen. Wanhopig keek ze rond. Er was niets in de buurt dat van dienst kon zijn of… Ze nam Diva op schoot en deed alsof ze tegen het hondje sprak. Zo onopvallend mogelijk veegde ze haar gezicht schoon en droog. Diva protesteerde niet te veel, dus dat viel mee. De aanraking van de zachte vacht van Diva deed haar zoveel deugd, dat ze zichzelf eventjes verloor. Ze veegde en veegde en voelde hoe ze herademde. Het zweten stopte en haar gezicht voelde weer droog aan. Opgelucht zette ze Diva terug neer. Maar wat was dat? Diva was niet meer wit. Ze zag blauw, zwart, roze en rood! Diva schudde zich uit, nog bekomend van wat haar net overkomen was. Mevrouw Plissart de Maisières nam haar bestek op om het in haar bord te leggen en zag haar reflectie in het glimmende mes. Haar make-up was helemaal uitgelopen. Haar gezicht was een lappendeken van kleuren, zwarte mascara zat in vegen op haar wangen. Blauwe oogschaduw bedekte zelfs haar voorhoofd en de lippenstift hing tot op haar oren…

Mevrouw Plissart de Maisières legde voldoende geld en een fooi op tafel, nam eigenhandig haar bontjas van de haak en verdween zo stilletjes mogelijk. Diva huppelde vrolijk mee. Terwijl het personeel van Brasserie Saint-Paul over de grond rolde van het lachen, hoopte mevrouw Plissart de Maisières dat het wat vroeger donker was geweest…