Helemaal van slag

Fred herinnerde zich nog zo goed hoe fier hij was toen hij gevraagd werd als slagwerker in het groot symfonisch orkest. Slagwerk was zijn leven. Hij kon zijn geluk toen niet op. Dat was nu tien jaar geleden. Zijn geluksgevoel van toen, was ondertussen al lang op.

Het merendeel van het slagwerk werd door Ben gedaan, die al veel langer bij het orkest zat en zijn plaatsje nog lang niet wou afstaan. Voor Ben was Fred maar een aanhangsel. Freds taak in het orkest bestond er enkel in om de pauken te bespelen. En dat was een ondankbare taak. Fred had soms helemaal niets te doen, op de partituur stond vaak zelfs geen pauk vermeld. Een saaie job dus en Fred was het grondig beu.

Op een dag leek er toch verandering in te komen. De dirigent kondigde een concert aan en een nieuw, nog in te oefenen, stuk. Met een ironisch lachje keek hij naar Fred en zei: ‘met pauken deze keer!’ Fred stond op en haalde vol verwachting de partituur. Hij keek even naar Ben, met het gevoel dat hij hem deze keer wel eens zou overtroeven. Ze zouden niet meer lachen met Fred, ze zouden vanaf nu respect tonen voor hem.

Toen de dirigent de bundel partituren aan Fred overhandigde, knipoogde hij tersluiks naar Ben. Fred had het niet gezien, hij zat al volop te zoeken naar zijn partij. Vanaf de eerste maat mocht hij meespelen. Wat een grandiose opener: meteen met paukenslagen! Maar dan… na maat 2 werd het stil voor de pauken. En dat bleef het ook, pagina’s en pagina’s lang kwam er geen enkele pauk aan te pas. Tot op het einde. Dan mocht Fred nog een slag of twee op zijn instrument doen.

Fred liep teleurgesteld terug naar zijn plaats. De andere muzikanten stemden hun instrumenten en luisterden naar de richtlijnen van hun dirigent. Sommigen vonden Freds ontgoocheling erg lachwekkend. Fred was het zo moe…

Vele maanden werd er gerepeteerd. Die avond was er de première. Fred kende het concertgebouw goed. Hij had er al vele keren gespeeld en was er ook al vaak naar voorstellingen gaan kijken. Tijdens die lange, lange repetitie-avonden, waarin hij de krant las, kruiswoordraadsels invulde en af en toe eens een rechtstond om een klap op zijn instrument te geven, had hij een plannetje uitgedacht.

Omdat de paukenist altijd achteraan opgesteld staat, kon hij gemakkelijk en ongezien verdwijnen van het podium. Geen haar op zijn hoofd dacht er aan om een uur lang zich stierlijk te vervelen tijdens het concert. Hij had een betere invulling van zijn avond gevonden.

Na de eerste twee maten legde Fred stilletjes zijn stokken neer en verdween in de coulissen. Binnen de twee minuten zat hij aan de bar en bestelde een biertje. Hij had nog tijd genoeg voor een tweede en zelfs een derde glas. Ruim op tijd liep hij terug naar zijn plaatsje in het orkest en speelde hij de laatste maten mee. Niemand in het publiek had iets gemerkt en Fred voelde zich minder gefrustreerd.

Natuurlijk hadden de andere muzikanten dit wel gemerkt. De trombonisten spraken af dat ze Fred wel eens een lesje zouden leren. Het volgende concert verliep op dezelfde manier: Fred deed zijn paukenslag en verdween naar de bar. Maar toen hij terugkwam, hadden ze zijn stokken verstopt. Fred keek in paniek in het rond. Hij zag de geamuseerde grijnzen van zijn collega’s, maar geen stokken. Hij twijfelde geen seconde, trok een schoen uit en sloot perfect getimed het stuk af met enkele ferme meppen op zijn instrument.

Ze zouden hem niet meer beetnemen. Fred nam de volgende keer zijn stokken mee naar de bar. Hij zou wel eens laten zien dat er met hem niet te lachen viel! Die avond was het de laatste voorstelling. Er zaten enkele hoge gasten in de zaal. Het weerhield Fred niet om ook nu weg te glippen en enkele pintjes te drinken. Zijn stokken lagen veilig voor hem op de toog. Enkele minuten voor het einde nam hij zijn stokken, stond hij op en nam zijn plaats in achter zijn pauken. Maar wat was dat? De trombonisten konden hun lach amper inhouden. Fred zijn mond viel open. Zijn pauken waren bedekt met wel honderden centjes…